یک.
خدا حوائج مشروعمون رو برآورده میکنه! ولی هر وقت و به هر صورتی که خودش صلاح بدونه...
این رو همین امسال فهمیدم! وقتی از اول دبیرستان دلم میخواست یه سفر با میم برم و هیچ کدوم از اردوهای مدرسه نشد و نشد و نشد تا جهادی امسال! اینکه دلم میخواست شرایطم طوری بود که هر روز یا حداقل هفته ای یک بار سید رو ببینم و نشد و نشد و نشد تا الان که به طرز عجیبی دارن همسایه مون میشن!
اینکه بعد از کنکور که رفتیم مشهد نگاهم افتاد به کیف آبی روشن و گفتم من میخوام وقتی معلم شدم اینو ببرم سر کلاس و دقیقا به نیت سر کلاس بردن خریدمش و نشد و نشد و نشد تا امسال .. که فردا ان شاء الله دارم باش میرم سر کلاس :)
وقتی یه چیزی رو از ته دل از خدا میخوایم خودش هر وقت صلاح بدونه به بهترین شکل اجابت میکنه، لکن شاید اصلا در این دنیا صلاح ندونست!
دو.
سال بد کنکور با اون حجم از اتفاقاتِ نامهربان یه نفر بهم گفت خِیرِ اتفاقات امسال رو بعدا میفهمی..
و من از حالا عمیقا دارم میفهمم چه خیر و صلاحی پشت اینکه شهر خودم موندم و این رشته رو در این دانشگاه میخونم بوده..
فقط اینکه چیزی از حجم انزجارم از دانشگاه و تنهایی حزن انگیزم بین آدم هاش و اعصاب خوردی م از یک سری از اساتیدش کم نمیکنه!
سه.
فردا اولین روز مواجه شدن با یه آرزو و دعای چند ساله ست، روز مواجه شدن با یکی از چیزهایی که شمع تولد آخرم رو با فکر کردن بهش فوت کردم!
دوتا نکته اینجا اتفاق افتاده
یکی اینکه یه مقدار استرس دارم که بچه ها به عنوان معلم نپذیرنم خدایی نکرده و میخوام از کتاب گنج های معنوی اون دعایی که برای عزیز شدن وجود داره رو بخونم! حالا امیدوارم از شدت عزیز شدن نرن تو فاز دلبستگی و عشق معلم_شاگردی :/
(خدایا عزیز بودن دست خودته.. با کَرَم‌تون یه مقداریش رو به این بنده ناقابلم عطا کنید که بتونه خوب در لباس پیغمبری خدمت کنه.. )
نکته دوم هم اینکه:
قبلا که بهش فکر میکردم تو رویاهام، گمان میکردم شب اول از شدت خوشحالی خوابم نمیبره! ولی الان اینطور نیست :) اون حجم از شوق رو به دلایلی ندارم .. و چقدر نتیجه مهمیه که شادی و غم دنیا به طرز غیر قابل تفکیکی در هم آمیخته ن..
چهار.
عزیزترین!
حکمت و رحمتت رو شکر..
بعدد ما احاط به علمک!
* معلمی شغل انبیاست.. دوستم میگفت ردای انبیا.. کاش ردای بزرگ انبیا بر من کوچک زار نزند و مراقب و شایسته ش باشم. ( چوپانی هم دوست دارم راستش! )