بالاخره یه روز رمز و راز اینکه آدم ها چطور میتونن حتی برای آدم هایی که یک بار ندیدنشون دلتنگ بشن رو میفهمم.. به طور نرمال آدم وقتی یه چیزی رو میبینه دلش تنگ میشه براش.. دلش میخوادش! مثلا اگه الان به شما بگم: "دلتون "ملاگتاما" میخواد؟ دلتون برا ملاگتاما تنگ نشده؟" میگید نه! چون اصلا نمیدونید ملاگتاما چی هست که دلتون بخوادش.. ندیدید و نچشیدید که دلتون تنگ بشه.. چون من همین الان ساختمش ..
حاج آقا میم از همین استفاده میکرد برای اثبات اینکه روحِ ما کمال طلب و خدا طلبه چون کمال رو چشیده، چون خدا رو دیده، چون از نزد خدا اومده! ولی خب شاید بتونم دلتنگی م برای خدا و پیغمبر و مثلا امام هارو با این فرمول توجیه کنم. ولی اینکه دلم برا برادرِ بزرگِ نداشته م تنگ میشه و حتی به خاطر نبودنش از دستش شاکی میشم رو کجای دلم بذارم؟ :)
بی ربط نوشت: متاسفانه اینستاگرام یک لو دهنده ی نصفه و نیمه است!
یعنی نه حرف های پاک شده ی آدم هارو کامل پاک میکنه که انگار نه انگار! نه وقتی یه ردی ازش میذاره اجازه میده کامل بخونیم! مثل این آدمایی که نه میخوان رازِ کسی رو فاش کنن نه دلشون طاقت میاره که به کسی نگن! برا همین هی گوشه چشم میان که "یه خبری هست که من میدونم و شما نمیدونید!" خب تکلیفت رو با خودت روشن کن! ای دسیسه ی بی طاقتِ خاله زنکِ غربی!