يكشنبه ۱۸ شهریور ۹۷
من احساس میکنم که شبیه یه پازل خیلی بزرگه، یه پازل خیلی خیلی بزرگ با یه تعداد زیادی قطعه! مثلا به تعداد همه آدم هایی که روی زمین زندگی کردند و زندگی خواهند کرد. کار های رو زمین مونده ی دنیا رو میگم!
تو این حیات دو روزه ی دنیا هرکسی باید ببینه کدوم یکی از این قطعات پازل رو باید برداره و ببره بذاره سر جاش! یا اینکه بره سر کدوم قطعه رو کمک یه نفر دیگه بگیره و با هم بذارن سر جاش..
انقدر از ته دل غبطه میخورم به آدمایی که راه زندگیشون رو پیدا کردن و سفت و سخت همونجا رو چسبیدن و دارن از صبح تا شب کارشون رو میکنن و اونجا تبدیل میشن یه آدم کارآمد و متخصص و بی نظیر!
وضعیت اسف باری دارم، از شروع بیست سالگی م خیلی اسف بار تر شده. از چند گوشه ی پازل دارن من رو صدا میزنن و میگن ببین الان اینجا بهت نیاز داریم. واقعا هم اونجا به نیروی متخصص نیازه! که متاسفانه از کمی نیرو من رو صدا میزنن! مجبورن!
یکی از ویژگی های شخصیتیم اینه که من یه آدم کمال طلبم و دوست دارم وقتی وارد یه کاری میشم بترکونم! و واقعا اذیت میشم اگه هر روز توی اون کار پیشرفت نکنم یا درجا بزنم یا هی از خودم ضعف نشون بدم! یکی از ویژگی های شخصیتی دیگه م اینه که تنوع طلبم! دوست دارم همه ی کار های خوب و باحال دنیا رو تجربه کنم :) و خب این دوتا اصلا قابل جمع نیستن با هم دیگه! یعنی من یا باید تو همه چیز یه آدم متوسط باشم یا اینکه رو یه چیزی متمرکز شم و یه کار درست و حسابی انجام بدم.
و به شدت احساس میکنم ما امروز داریم از فقدان نیروی متخصص رنج میبریم. از بس که هممون به همه چیز یه نوک زدیم و رفتیم سراغ یه چیز دیگه! مثلا یه آدم مومن داریم که هم پزشکه، هم طلبه ست، هم کلاس سینما میذاره تو مدرسه اسلامی هنر، هم دستی بر آتش نویسندگی داره این ور و اون ور، هم یه حالت توریستی داره.. هممممه مدل کتابی هم مطالعه میکنه. ولی خب!تهش چی؟ کدوم قطعه از پازل رو صحیح و سالم میبره و مقصد میرسونه؟
من واقعا این چند وقت سعی کردم خودم رو از فضای شعر و فیلمنامه دور نگه دارم که متمرکز بشم روی نوشتن و معلمیم. حتی هیچ کدوم از رفرنس های دانشگاه رو هم که میخواستم تابستون بخونم نخوندم! و هی سعی کردم به مباحث تحول علوم انسانی و روانشناسی اسلامی هم فکر نکنم! یه تعداد زیادی دوره و اردوی خط امام و طرح ولایت و اندیشه ناب و این حرف هارو هم که واقعا بعضیاشون وسوسه انگیز بودن رد کردم! یکمی روحم آروم بود یکی دو ماه! نزدیک محرم آقا شده و دوباره کارا خودشون رو نشون دادن.. الان من میتونستم بشینم یه سری تیزر محرمی بنویسم، از اینا که وسط برنامه های تلوزین پخش میشه بچه ها شمع و چراغ و پرچم و این حرفا میارن آخرشم یه حدیث میگه! میتونستم تو گروه های شعر شعر شهرستان ادب مشغول نوشتن نوحه هایی باشم که تو هیئت های خیلی خوب مثل میثاق خونده میشن (که بنظرم ایده آل ترین حالت شاعری همین شاعر اهل بیت بودنه! مگر نه اتلاف هنر و عمره! با تجربه بش رسیدم. بعدا میگم ..) ، یا میتونستم بشینم پای طرح فیلمنامه سی دقیقه ایم که رهاش کردم و استاد اگه اسلام دست و پاش رو نبسته بود با من با اشد عقوبت رفتار میکرد! اونم تو موقعیتی که میبینم کارام چقدر به ساخته شدن نزدیکن!
الانم مسئله این نیست که وقت نمیکنم هم شعر بگم هم فیلمنامه بنویسم هم داستان هم به کارای مدرسه م برسم هم به رشته دانشگاهیم، چرا شاید برنامه ریزی کنم به همه ش برسم، ولی مسئله اصلا رسیدن یا نرسیدن نیست، مسئله اینه که هر کدوم یه دنیای جدای مخصوص به خودشون رو دارن که برای موفقیت شدن در اون دنیا باید کلی وقت گذاشت و انرژی فکری و روحی سوزوند و بدوبدو کرد! مثل معلمی که شاید به ظاهر هفته ای چند ساعت بیشتر وقتم رو نگیره ولی واقعا یه بخش زیادی از وقتم رو هنوز نیومده گرفته، انقدر که پشت صحنه ش کار میبره! :)
کاش یه دستگاه فتوکپی از آدما بود ، چندتا از خودم میزدم ، هر کدوم میرفتن یه جایی کار میکردن!
از ته دلم به هر کسی که کلی برای من وقت گذاشته و بهم کلی امید داشته و من امیدش رو ناامید کردم حق میدم! به مامان که میگه تو همش داری از این شاخه به اون شاخه میپری حق میدم! من به همه حق میدم ولی کاش اونام بهم حق بدن و درکم کنن که سراغ هر کدوم از این کارها رفتم دیدم جای من اینجا نیست!
خدایا! من واقعا از این حجم از اختیار داشتن خسته شدم! میشه یکم جبرت رو نشونم بدی؟ میشه مثلا از خواب بیدار شم ببینم یکی بهم میگه : وظیفه ی تو توی دنیا فلان کاره! فلان کتابارو باید بخونی، فلان فایل هارو باید بشنوی، فلان کلاس و اردو و مسافرت رو باید بری و با فلان آدم هم باید زندگی کنی! حرفم نباشه! همینه که هست!
خدایا! واقعا چرا فکر میکنی من تنهایی میتونم همه اینا رو خودم تشخیص بدم؟ نه واقعا درباره من اینطوری فکر میکنی؟ نمیتونم! به وجود نازنین خودت قسم که نمیتونم و این حجم از تعلیق داره من رو فرسوده میکنه! دیدی که چقدر مشورت گرفتم و هر کسی یه چیزی گفت و نتیجه گیری رو گذاشت بر عهده خودم! دیدی که نتیجه گیریم ضعیفه!
یعنی ترجیح میدم از صبح تا شب ایستاده کار کنم و از خستگی به حال مرگ بیفتم ولی یک دقیقه هم از شدت سردرگمی زل نزنم به سقف! این سردرگی من رو خسته تر و عصبانی تر میکنه! خدایا! میدونی که من دو سال دیگه کنکور دارم و کم کم باید انتخاب کنم کدوم گرایش رو میخوام بخونم دیگه؟
یا کهفی حین تعیینی المذاهب.. ای پناه من! هنگامی که راه های گوناگون خسته ام میکند..
ببخشید! خیلی غر زدم! ولی میدونم که توام دوست نداری عمر من اینطوری تلف بشه.. دوست نداری شارژم الکی الکی تموم بشه! لطف کن یه طوری بهم بفهمون باید چه کار کنم! الان از اول بیست سالگی تنها و تنها چیز جدی ای که فهمیدم اینه که دوست دارم زمینه کاریم کودک و نوجوان باشه و به خصوص نوجوان! ( اگه اینو اشتباه نفهمیده باشم!) ولی هنوز اصلا نمیدونم با این نوجوانان عزیز و گرامی باید از چه مسیری وارد کار بشم! از مسیر ادبیات؟ از مسیر مشاوره؟ از مسیر فیلم و سینما؟ از مسیر معلمی؟ از مسیر کار کردن رو مامان باباهاشون؟
واقعا احساس میکنم بهترین روزای زندگیم رو دارم از دست میدم با این تجربه ها! میخوام آخرش بشم مث امین حیایی تو فیلم شعله ور که فکر میکنه هیچی نشده!
خدایا! بیا بهم قول بدیم که دیگه حداکثر تا آخر بیست سالگی راهم مشخص بشه! باشه؟
خدایا! خدایا!
فقط همین یکی رو میگم و دیگه میرم! قول!
خیلی دوستت دارم! خیلی! خیلی! اصلا خیییییییلی! و این همه نقش میزنم از جهت رضای تو! بذار که نقشام قشنگ ترین باشه.
یا علی :)
پ.ن: ما تو خونمون یه فنچ داریم! که شبا ساکت میشه و روزها صدا میکنه! هر وقت نیاز به تمرکز دارم میرم یه پارچه میندازم روش که فکر کنه شب شده و صدا نکنه! اینستاگرام برا من مثل این فنچه ست! هر وقت سردرگم میشم و نیاز به تمرکز دارم حذفش میکنم! چون طیف متنوع آدمای اونجا که هر کدوم یادآور یکی از تیکه های پازله من رو سردرگم تر میکنه!یا حجم زیاد مطالب بیخودش خیلی وقتم رو میگیره! الان ملت میگن خب ملوم نیست با خودش چند چنده که هی میره و میاد؟ :/
کاش خودشون فیلترش کنن چند وقت!
پ.ن 2 : جا داره آدم این ذکر رو روزی هزار بار بگه: اللهم شغلنی بما خلقتنی له! یعنی خدایا من رو مشغول همون کاری کن که من رو برای اون آفریدی! لطفا!
پ.ن 3: اگه تا اینجاش رو خوندید!جا داره بگم خداقوت! دعا کنیم برای هم این ایام... دمتون گرم !
بعدانوشت : همین الان پیام داده چه کمکی از دستت بر میاد برا ورودی جدید های دانشگاه!؟ ( استیکر ضجه و زاری و کوبیدن سر به دیوار!)