پیله دَر

آدم عمدا یا سهوا اذیت نمیکنه کسایی رو که براشون احترام قائله خانومِ میم!

بچه ها! بچه ها!

من واقعا چطور بدون شما زندگی میکردم؟ با کدوم دلخوشی روزای هفته رو میگذروندم؟ چه خوشبختی ای من رو مقابل مشکلات زندگیم انقدر مقاوم نگه میداشت؟ به خاطر کی میتونستم قیدِ فوبیا و اضطراب ها و خستگی هام رو بزنم و انقدر راحت باشون مواجه بشم؟

خدایا ممنون :)

+ تا یک شمبه دلتنگی م رو کجای دلم بذارم؟

دارم به این فکر میکنم که هر کسی برای مشورت خواستن می آمد پیشم و شرایطی شبیه شرایط این روزهایم را برایم تعریف میکرد، قطعا و حتما به خاطر حماقت و سادگی و کوته فکری اش سرزنشش میکردم. اصلا شاید شبیهِ کاف اولش جمله ام هم میگفتم: آخه احمق جان! احمقِ عزیزم ..

بعد هم میگفتم: خجالت بکش! این حال و روز است که برای خودت درست کردی؟ خودت از نگاه کردن به خودت در آینه وحشت نمیکنی؟

نمیدانم از سر عزت و احترام گذاشتن به خودم است یا خودگول زنی یا چه که  این عبارت ها را برای خودم به کار نمیبرم، اما هر چیزی که هست دیگر کافی ست: ببین احمق جان.. احمقِ عزیزم .. 

من فوبیِ روی تخته نوشتن دارم.. فکر کنم از دبیرستان کسبش کردم! از بس که تا شروع کردم به نوشتن گفتن چه خط بچه گونه ای :) و خندیدن! حتی یادمه سر کلاس فیزیک بود اولین بار..

حالا ناگزیرم از نوشتن روی تخته! هر چند تا جایی که میتونم دارم از نوشتن اجتناب میکنم و این رو بچه ها هم کم کم دارن میفهمن.. باید خودمو بندازم تو دل فوبی م! باید بهش غلبه کنم و بنویسم.. هر چقدر هم بد خط و بچه گانه.. باید معلمشون رو همینطور که هست بپذیرن دیگه! 

اینجا ثبت میکنم که نتونم خودمو بپیچونم:

چهارشنبه! روی تخته ی همممه ی کلاس ها باید بنویسم! مفصل..

گاهی چه مرزِ کمرنگیه بین حماقت و فداکاری!

پ.ن: خدایا من رو نامرد نخواه! ضعیف هم.

خداجان سلام! امیدوارم حال شما خوب باشد، حال بنده حقیر که تعریف چندانی ندارد..

اینجانب از شما درخواست دارم که باعثان و بانیان این حال را مورد ببخش و آمرزش خود قرار بدهی لکن لطفا در حین بخشش و آمرزش یک ضربه خدایانه هم بنواز در گوششان تا دل من هم خنک شود! 

مرسی :)

یاعلی

* یا صریخ المستصریخین.. یا قاصم الجبارین حتی :)

برای اینکه یادم بمونه تلخ ترین شعرِ عمرم تا این لحظه رو چه روزی و برای چی و با چه حال و هوایی گفتم :)

پ.ن: ما کجاییم در این بحرِ تفکر تو کجایی؟

یک.

دیشب غمگین بودم و فکرم پر بود از درگیری های ریز و درشت. داشتم به این فکر میکردم که باید مثل یک معلم خوب همه ی فکر های مشوش م را بگذارم پشت در کلاس و بروم داخل. و فکر کردم نکند انقدرها معلم خوبی نباشم.

ظهر که از اتوبوس پیاده شدم ناگهان یاد دیشب افتادم، یاد نگرانی ام برای بردن غم ها سر کلاس! دیدم اصلا همه چیز راهمان اول صبح با دیدن شاگردم در اتوبوس فراموش کرده بودم! نیازی به تلاش من نبود؛

حالا هم دیگر نه غمی بود، نه فکر مشوشی..

حافظ یک جایی از دیوانش میگوید:

سَمَن بویان، غبارِ غم چو بنشینند ، بنشانند 

همین، دقیقا همین! بنشانند! :)

دو.

امروز، سر کلاس نهم، وقتی زنگ خورد، یکدفعه یکی از آن پنج نفر از ته کلاس گفت: خانوم ممنون! خیلی خوب بود!

بعد یک نفر از جلوی کلاس با تعجب برگشت و گفت: وای! باورم نمیشه! یلدا تا حالا تو عمرش از هیچ کلاسی تعریف نکرده بود.. دیگه ببینید کلاستون چی بوده!

چه بگویم از حسِ آن لحظه؟ :) خستگی همه ی طرح درس نوشتن ها، تابستان کلاس معلمانه رفتن ها و حتی کلی از خستگی های نامربوط به معلمی هم رفع شد!

به خاطر تمام سینماهایی که تنها رفتم، خش خش برگ های زیر پایم که تنها شنیدم، شمع هایی که تنها فوت کردم، اشک هایی که تنها ریختم، غصه هایی که تنها بر دوش کشیدم، چیزهای جذابی که در خیابان تنها دیدم و خندیدم، فلافل هایی که تنها خوردم، فال هایی که تنها گرفتم، شب های طولانی پائیز را که تنها گذراندم، جاده هایی که تنها به عبورشان زل زدم، ابرهایی که تنها از شیشه های کوچک هواپیما دیدم، نماز های شکسته ای را که در ایستگاه های بین راهی راه آهن تنها خواندم، نمایشگاه هایی که تنها رفتم، باران هایی که تنها به صورتم خورد و همه ی تنهایی های دیگرم ... :)

پ.ن: اول و آخر و وسطش قراره تنها باشیم خدایا! نه؟

خوبه .. من تنهایی رو دوست دارم! ولی بعضی وقتا شبیه الان به اندازه تمام تنها بودن های عمرم دلگیرم و خسته و خسته و خسته! فک کنم ویروسِ مخصوص پائیز باشه و اوایل بهار! 

 نیم ساعت تا رفتن به اردو تایم داشتیم و رفتم سر کلاس نهم که تو ذهنم سخت ترین کلاس ممکن بود و هست! همون قورباغه ای که باید قورتش بدم. 

در بدو ورود گفتن: خانوم! اصلا خوشمون نمیاد از معرفی کردن! هر معلمی میاد باید خودمون رو معرفی کنیم، بیایم بیرون از این رسم مسخره! گفتم آره خب منم چند روز اول مدرسه همش اعصابم خورد میشد از این فرآیند تکراری! ولی الان که اینجا وایسادم به معلمامون حق میدم که دلشون میخواسته مارو بشناسن! (نگفتم لعنتیا! من چند سال از زندگیم رو منتظر این لحظه م که اسم شاگردام رو بشنوم از زبون خودشون! بعد میگید بیاید این فرایند خسته کننده رو رها کنیم؟)


خلاصه به اسم اکتفا کردن! بعد گیر دادن که خانوم چند سالتونه؟ :) منم پیچوندمشون! ولی یکم از خاطرات و خطرات baby face بودن گفتم براشون، از جمله "خانومتون کجاست؟" مادر مدرسه و "عمو جان کجا پیاده میشی؟" راننده های تاکسی و خندیدیم!
یکم از رابطه شون با ادبیات و نگارش پرسیدم و از رشته ای که سال دیگه میخوان برن.. واقعا جالب بود و باعث افتخار بود که نصف بیشتر میخواستن برن انسانی، چند نفر هنر و سه نفر روی هم تجربی و ریاضی! حتی درباره آینده شغلیشون هم گفتن! گفتم : واقعا هیچ کس دلش نمیخواد معلم بشه؟ همه یک صدا گفتن: نه! پرسیدم چرا؟ گفتن چون که خودمون داریم میبینیم چه بلایی سر معلمامون میاریم! 

میبینید چقدر شاگردام صادقن؟ گفتم: پس تا آخر سال قراره پیر بشم! دیگه راننده تاکسیا بهم نمیگن " عمو جون!" ، گفتن: آره! برا شما خوب میشه :)))

اما اصلی ترین مسئله ای که روز اول بهش بر خوردم این بود:

پنج تا شاگرد دارم که بعد از دو دقیقه فهمیدم از همونان که معلما رو به خاک و خون میکشن! بله.. تهِ کلاس نشین ها! یه اکیپن که ظاهرشون، مدل حرف زدنشون و شیوه رفتارشون با باقی کلاس فرق داره.
خب در تمام مدت گپ زدن با بچه ها اینا داشتن با خودشون حرف میزدن مگر در زمانی که ازشون سوال میپرسیدم! :/
تقریبا در تمام طول اردو تا آخر شب داشتم به #این_پنج_نفر و رویکرد رفتاری ای که باید باشون داشته باشم فکر میکردم.
توی اردو اکیپی جدای از همه یه گوشه دنجی پیدا کرده بودن و حرف میزدن، موقع پایین اومدن از سراشیبی هم دست به دست هم داده بودن و میدویدن و جیغ میزدن! ماشین ها از رو به رو میومدن و خیلی خطرناک بود! خیلی!
بلند گفتم : مراقب باشید دخترا!
چندتا از بچه های خانوم و آرومِ نهم که کنارم بودن گفتن: اینا کلا همینطورین خانوم.. گفتم: سر همه کلاسا؟ گفتن: اوهوم! گفتم : خب معلمای دیگه چطور باشون رفتار میکنن؟ گفتن: اول صبورن، بعد عصبی میشن! ولی هیچ گونه تنبیهی روشون اثر نداشته! گفتم : به نظر شما باید چکار کرد؟ گفتن: کاری نمیشه کرد که.. باید ولشون کنید هر کاری خواستن انجام بدن!


خب رگِ روانشناسی تربیتی م زده بالا! و به شدت احساس میکنم الان وظیفمه که یه کاری بکنم براشون، به شدت دلم میخواد قلق شون رو کشف کنم! حس میکنم درک نشدن، حس مطرود بودن از سمت معلم ها و بچه ها رو دارن یا.. واقعا هنوز نمیدونم چی! اصلا نمیدونم باشون چطور رفتار کنم! چقدر توجه؟ چقدر بی توجهی؟ چقدر تذکر؟ یه تایمی میخوام برای کشف کردن دنیاشون، که از همون دنیا بتونم رفتارهاشون رو رصد و تحلیل کنم. فعلا تنها چیزی که هی دارم به خودم میگم اینه که : به صبور بودنت ادامه بده!

پناه میبرم به خدا ! از لبریز شدنِ کاسه ی صبر، سرِ کلاس! که نقطه ی در هم شکستن و بی ارزش شدن یه معلم در چشم دانش آموزاست! حتی اگه به ظاهر ساکت بشن برای چندین دقیقه..

چیزی که واضح و مبرهنه اینه که : معلمِ چهار تا بچه ی آروم و سر به راه و حرف گوش کن بودن که ذوقی نداره! مهم اینه که بچه های یکم بدقلق رو سر کلاس فعال کنیم و اتفاق خوبه ی زندگیشون باشیم! نه اینکه یکی مثل همه اونایی که اومدن و رفتن و درکشون نکردن و هزارتا برچسب بهشون چسبوندن..

برامون دعا کنید. لطفا و اگه تجربه مواجهه با این طور شاگردها رو دارید بگید ازشون.. از رفتار صحیح و غلط باهاشون!

پ.ن : به نظرتون اینکه بچه ها پیج اینستا و شماره تلفن معلم رو داشته باشن درسته؟ پیج رو که اصلا موافق نیستم در طول سال تحصیلی داشته باشن .. شماره رو اما نمیدونم! شاید اگه فقط نماینده کلاس داشته باشه کافی باشه . 

الان یه عااالمه نمیدونمِ معلمانه دارم، برم از خانوم اجتماعی بپرسم، انقدر بپرسم که بلاکم کنه :))