پیله دَر

چون شب جمعه ست .. یه یادی از "رفتن" کنیم!

میتونید به عنوان خیرات از این فان کیک های درنا پخش کنید برام که شبیه کوالاست! با شیر کاکائو عم باشه که چه بهتر...

البته اگه همینطوری وسط قبرستون اینا رو پخش کنید فکر میکنن از شدت غم خل شدین! ولی ببرید یتیم خونه ها مثلا! ببرید مدرسه ابتدایی، مهد کودکا ..  :)))

ایده هایی که من برای خیرات پیشنهاد میدم فک کنم گاهی انقدر دل شاد کنه که بعضی وقتا فکر میکنم اگه بمیرم احتمالا انسان مفیدتری در هستی خواهم بود! ولی واقعا .. یطوری زندگی کنیم که بعد از مرگ، هم برای دنیا قشنگیاشو داشته باشیم هم برای آخرت! خدا رفتگان همه ی مومنین و مومنات رو بیامرزه و.. فکر کنم یه صلوات حداقل خوبی ای هست که میتونیم در حقشون کنیم! 

پ.ن: به نظرم باید یه بار موضوع انشاء بگم به بچه ها با این مضمون که دوست دارید بعد از مرگتون براتون چکار کنن! یا بگم وصیت نامه بنویسن؟ :) بنظر من که از جذاب ترین چیزاییه که میشه نوشت! ببینم ظرفیتش رو دارن یا نه! میره در بخش انشاهای آخر سال! دمِ عید البته..

+ از اتاق فرمان اشاره میکنن فردا بزرگداشت حافظه، به همین بهانه فال بگیریم تو خونه هامون یا برا رفقامون! نذاریم فراموش بشه.. هر چند حافظ خیلی وقتا بامون لج میفته چرت و پرت میاد فالامون ولی دلیل نمیشه بذاریم فراموش بشن که!

کلا ترس از هر چیزی از خودش خیلی بدتر و وحشتناک تره!

روزی ده بار از این شط شیرین پر شوکت بنوشید لطفا.

قبل ترها بعضی از آشناهای خانوادگی مان که که معلم بودند، بعد از اینکه از آینده شغلی که دوست داشتم داشته باشم میپرسیدند، یا همانطور که نشسته بودیم خیلی بی مقدمه میگفتند: ولی معلم شو.. معلمی بهترین شغله برایِ زن!

من نسبت به این جمله به شدت گارد داشتم. هنوز هم به ابعادی از آن تقریبا گارد دارم اما الان از اینجا که ایستاده ام میتوانم بفهمم چرا بی ربط و با ربط و مداوم این جمله را تکرار میکردند.

من از یک راه طی شده با شما سخن میگویم! :)) خیلی شهید آوینی وار!

اما بدون شوخی! تا به حال بین چیزهایی که زندگی و فکر و ذکر و وقتم را با آنها پر کردم و موقعیت هایی که در آن قرار گرفتم هیچ وقت انقدر آرام و مطمئن نبودم!

در جلسات و اردوهای شعر، وسط نوشتن فیلمنامه ، سر کلاس های دانشگاه که برایش جنگیدم ، و همه چیزهایی که بسیار بسیار دوستشان داشته ام ، بارها و بارها و بارها موقعیت هایی پیش آمده که از خودم پرسیدم: جای تو واقعا اینجاست؟

و هیچ وقت نتوانستم با اطمینان و آرامشِ کامل بگویم: بله! اینجاست!

معلم بودن اولین موقعیتی است که وقتی از خودم میپرسم : جایِ تو اینجاست؟ خیلی محکم به خودم جواب مثبت میدهم: بله دقیقا همین جاست!

چیزی که امروز از هویت و جنسیت و فطرت خودم به آن رسیده ام این است که : زن مربیِ جامعه است. مظهر "ربوبیت" خدا روی زمین.

از پروراندن جنین در وجودِ خود گرفته تا همه ی حرکات فرهنگی و اجتماعی خرد و کلان در عالم هستی.. همه و همه وقتی موجب آرامش و آسایش زن است که با صفت ربوبیت خداوند هم جهت و سازگار باشد.

در مرحله ی اول هم این "تربیت" باید برای شخص زن اتفاق بیافتد، یعنی تربیتِ خود..

بعد هم تربیت فرزندانخودِ آن زن هست که به هر امر فرهنگی و اجتماعی دیگری اولویت دارد، و "هیچ" حرکت فرهنگی ای هم موثر تر و بزرگ تر و شریف تر از "مادری کردن" برای زن نیست. نیست.. واقعا گشتم و نبود! ( من قبلا مادر بودن را یک تشریفات دست و پا گیر برای رشد و موثر بودن زن تصور میکردم.. که اشتباه بود!)

اینکه خودمون رو دوست داشته باشیم و سلامت جسمی و روحیمون برامون اهمیت داشته باشه لوس بودن نیست و خیلی با لوس بودن فرق داره، فلذا خودتون رو خیلی خیلی زیاد دوست داشته باشید اما لوس نباشید :)

پ.ن: لوس هم خواستید باشید، هیچ اشکالی نداره! اصلا باید یه مقداری لوس هم باشید! ولی لوس بودنتون رو پیش هر آدمی و تو هر موقعیتی نباید بروز بدید :|

مثلا تو دانشگاه! مثلا تو فضای مجازی! هرجایی جز بین دوستان و محارمتون اصلا جاش نیست.. و چقدرم بده.. خیلی!

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم

من از مواجه شدن باش میترسم..

واقعا من اصلا نمیفهمم چطور بعضی از مردم با اومدن بارون غم و غصه شون میگیره!

من در بدترین حالت روحی و با تلخ ترین شکست عشقی هم وقتی بارون بیاد انقدر خوشحال میشم که حاضرم برم تو خیابون به سبک شعرِ "باز باران با ترانه" بدوم!

پ.ن: ولی امشب بارونش خیلی عجیب و مهیبه :) به هر حال چیزی از "رحمتِ خدا" بودنش کم نمیکنه! خدا زیادش کنه...

بعدا نوشت:

امشب یکی به استوریم ریپلی زده: چقدر مثلِ یه بنده خدایی مینویسی! انقدر که من چک میکنم ببینم کدومتونید! 

منم که تکذیب کردم! بعد استرس گرفتم که نکنه حق داشته! رفتم از یه آدم بی طرف تر پرسیدم! گفت آره واقعا! حق داشته که گفته :/

احساس میکنم داره در عمیق ترین لایه های ناهشیارم یچیزی رسوخ میکنه :| 

من خودمم :( من میخوام خودم باشم! اینام همه خودمم.. منِ بیتابِ مهتاب همون منِ کوچش‌ه.. منِ کوچش همون منِ پیله دره.. همون منِ بی‌همگان.. منِ منِ من.. فقط هرجایی یه سری از ابعاد روحیم نمود بیشتری پیدا میکنه! همین :) به هر حال من منم! شباهت و تفاوتم با آدما هم همون خودمه ..

ببینید! شما دو تا مجسمه ی انسان رو هم که کنار هم بذارید چشمتون شروع میکنه به دیدن شباهتاشون.. مثلا میگید چه جالب! اینا دوتاشون دماغ دارن! چشم دارن! گوش دارن! این ینی اون مجسمه هه شبیه اون یکی شده و قبلا دماغ و چشم و گدش نداشته؟ نبابا! فقط داره شباهتای از قبل داشته شون به چشمتون میاد.. دقت کنید میفهمید!

ولی بازم.. حتاااا اگه اینم باشه، شبیه شدن به آدما تو جنبه های مثبتشون نه تنها بد نیست، خیلی هم خوبه! (تنها نکته ی خیلی مهم و کلیدی تقلید و الگو برداری اینه که: دقت کنیم مثل اون کلاغی نشیم که اومد مثلِ کبک راه بره و راه رفتن خودش هم فراموشش شد.)

خودمم نفهمیدم الان چی شد؟ :) در ناهشیارم چیزی رسوخ کرده یا یه سری ابعاد ناهشیارم اومده رو تر و داره تو رفتارم مشاهده میشه؟

به هر حال دلیل نمیشه که حرف در بیارید واسه آدم.. عزیزانِ همیشه در صحنه ی فرصت طلب! 

عرفانِ نظر آهاری یه کتاب داره اسمش هست : من هشتمینِ آن هفت نفرم!

این قصه ش بر میگرده به سگِ اصحابِ کهف! از زبونِ ایشونه!

من هر وقت میخوام در یک جمع حقیقی_ مجازی شرکت کنم با خودم فکر میکنم یعنی من چندمینِ آن چند نفرم؟

میخواستم بگم الان من بیست و هشتمینِ آن بیست و هفت نفرم، باشد که بعد ها در وصفم بگن : پیِ نیکان گرفت و مردم شد..

پ.ن با قرابت معنایی: آدم بودن در اسلام آن است که با حفظ اصول بقیه را از خود آدم تر بدانیم :)

از بیو اینستاگرامِ "آقایِ هیچ!"

یک.

امروز که نشسته بودم کنار سکوی شازده کوچولو، دو تا طفل معصوم داشتن با پلاستیکای کفشای حرم بازی میکردن! نگاهشون کردم خندیدم! یه دفه یکیشون پلاستیکو پرت کرد طرفم! بعد کلی پلاستیک بازی کردیم و خندیدیم! :)

مامان اومدن میگن: تو چطور همه جا یه دوستِ بچه پیدا میکنی؟

دفعه قبلم میگفتن: بچه ها از کجا میفهمن باید بیان طرفِ تو؟

فک کنم یه فرستنده دارم در وجودم که امواجِ " بچه هااا! بیاین پیشِ من!" پخش میکنه تو فضا! ، بعد گیرنده های بچه هام جذبش میکنه! :)

خدایا.. ممنون بابت این فرستنده :) نذار خاموش بشه لطفا!

دو.

تجربه ثابت کرده که اگه یه نفر از دوستاتون خیلی مصرانه و ناگهانی خواست دو نفره برید بیرون به دو چیز شک کنید!

یکی اینکه یه مشکلی براش پیش اومده و میخواد فقط با شما در میون بذاره!

یا یکی واسطه ش کرده که با شما یه حرفی بزنه :|

خلاصه که پا نشید برید! چه معنی داره قرارِ دوتایی وقتی یه اکیپید ؟ :/

بگید یا همه میان یا من نمیام .. یا همون اول پیگیر بشید قضیه چیه بعد برید!

خدایاااا! :)

من یادمه از اولِ محرم در همه ی شب های روضه ، همونجایی که همه برای حاجاتشون زاااار میزدن، فقط میگفتم: ما از تو به غیر از تو نداریم تمنا! / حلوا به کسی ده که محبت نچشیده!

یادمه که برای حاجات خودم هیچی نگفتم! بعد الان چرا؟ میشه بهم بگی چرا؟ 

شاید میخوای بگی " محبت نچشیدم" و حالیم نیست، شایدم .. میخوای بگی که " ما از تو به غیر از تو تمنا داریم" ، شایدم میخوای دورهمی بخندیم یه کم..

باشه! من حرف گنده تر از دهنم زدم .. من محبت نچشیده م و کمبود محبت دارم.. تسلیم! ولی آیا اینا محبتِ توئه؟ فکر نمیکنما!

اگرم که جهت شادی دل مومنه خیلی خندیدم این چند وقت، ممنون! بیا بریم یه شوخی دیگه این دیگه تکراری شد :) حس میکنم با هر کدوم از این شوخیا چنتا از موهام برای سفید شدن داوطلب میشن!

سه.

امروز یه نکته روانشناسانه از زیارت جامعه کبیره یاد گرفتم!

اولش که سلام میده به اهل بیت، بعد کلی با عبارات فوق العاده از اهلِ بیت میگه، از شان و مقامِ والاشون، بعد چندین بار قربون صدقه شون میره " بنفسی انت و اهلی و مالی و .."

آخرش! 

وقتی میخواد حاجتش رو بگه ، میگه : یا ولی الله !

من عاشقِ این لحظه شم :) میگه یا ولی الله! بعد مکث میکنه.. بعد هم درخواست قشنگش رو میگه!

این عبارت "یا ولی الله" اواخر دعا خیلی اثر داره.. خیلی! 

نکته روان شناسیش اینه که : هر وقت دارید با یه نفر حرف میزنید، قبل از گفتنِ حرفِ مهمتون "صداش کنید!" ، اسمش رو بگید.. یا اگه نمیشه فامیلیش رو!

اثرِ کلامتون رو چندین و چند برابر میکنه.. حس خوبی هم در طرف مقابل ایجاد میکنه!

راستی این روندی که توی زیارت هست هم خیلی روندِ قابل الگو برداری و روانشناسانه ایه برای صحبت کردن و بیان یه سری مطالب خدمتِ بندگانِ خدا!  :

 اول سلام و ادب و احترام! دوم از شان و منزلت و خوبی ها و مقام و کراماتشون گفتن، سوم ابراز ارادت و محبت، آخرِ آخرِ آخر درخواست! (اونم برید ببینید چه درخواستیه و با چه ادبیاتی بیان شده..)

ما معمولا روندمون برعکسه!

من جامعه کبیره امروز رو برای کربلایی شدن آدم هایی خوندم که امکان سفر براشون هست.. اما یه سری مشکلات جلوی پاشون افتاده.. برای حل شدن اون مشکلات خوندم!

پارسال هر کی میرفت کربلا من اشکم در میومد .. غبطه عمیقی میخوردم! امسال.. اشکم در میاد، غبطه هم میخورم! ولی از ته دل براشون دعا میکنم اگه شرایطِ اصلی شون جوره و مشکل از فرعیاته برن.. برن.. برن.. :)  

چهار.

پارسال همین ایام مشهد بودم با مامانجون.. امسال تنها رفت :(

آه..

صلی الله علیک 

دلم تنگه برات ..

همین الان، سکوی شازده کوچولو، نزدیکِ غروب آفتاب، حرمِ خواهر .

پ.ن: از بهشت هایی که روی زمین خدا کشف کردم مینویسم با این برچسب :)