پیله دَر

میرود توی اتاق و در را محکم پشت سرش میبندد، زانوهایش را بغل میکند و شروع میکند به گریه کردن،هر چه صدایش میزنی جواب نمیدهد یا وولوم صدایش را بالاتر میبرد، برایش آب و غذا می آوری،میزند زیر سینی و همه چیز را کف اتاق پخش میکند،مهربانانه کنارش مینشینی،سرت را خم میکنی توی چشم هایش زل میزنی،دست میبری توی موهای هپلی و پریشانش،نوازشش میکنی،قربان صدقه اش میروی،میگویی بیا برویم بیرون،بیا برویم هر چه دوست داری برایت بگیرم،بیا برویم با هم قدم بزنیم،با هم نفس بکشیم، نمی آید، دستت را پس میزند، سرش را بر میگرداند، دست میگذارد روی گوشش که حرف هایت را نشنود، داد میزند که دست از سرم بردار..

دلِ من زیادی کودک و لجباز و نادان و ناسپاس است و تو بی اندازه بزرگوار و مهربان و صبوری حضرتِ دل بر..

+یَا رَبِّ! إِنَّکَ تَدْعُونِی فَأُوَلِّی عَنْکَ 

پروردگارا!

تو مرا صدا میزنی و من از تو روی بر میگردانم

وَ تَتَحَبَّبُ إلَیَّ فَأَتَبَغَّضُ إلَیْکَ

روز به روز با من مهربان تر میشوی

و من با تو نامهربانی میکنم

وَ تَتَوَدَّدُ إلَیَّ فَلاَ أَقْبَلُ مِنْکَ

با من دوستی میکنی و من تو را پس میزنم

کَأَنَّ لِیَ التَّطَوُّل علیک

انگار که من بر سر تو منت دارم

فَلَمْ یَمْنَعْکَ ذَلِکَ مِنَ الرَّحْمَهِ لِی وَ الإِْحْسَانِ إلَیَّ وَ التَّفَضُّلِ عَلَیَّ بِجُودِکَ وَ کَرَمِکَ

ولی با همه این کار ها تو آنقدر خوب و بزرگواری که مهربانی و بخششت را از من دریغ نمیکنی..

سنجاق شود به:

دعای افتتاح جان:)

نشسته ام بدی ها و بی وفایی ها و کوته فکری هایم را یکی یکی یکی میشمارم، قطاری میشود برای خودش و راه می افتد توی اتاق،بعد خوبی ها و صبوری ها و آبرو داری ها و لطف ها و محبت های تو را یکی یکی یکی میشمارم،اتاق و پذیرایی و آشپزخانه و کوچه و خانه ی همسایه ها و خیابان های مجاور پر میشوند و خوبی های شما تمام نمیشود..

معادلاتم با عقلِ زمینی جور در نمی آید، شاید اگر یک نفر از همان اول به ما میگفت انقدر خدای خوب و مهربان و باحالی دارید میگفتیم نه آقا! ما لیاقت بندگی چنین خدایی را نداریم،بروید این نعمت را به از ما بهتران بدهید😐

آخر انصاف است که تو انقدر خوب و ماه و جذاب و شیرین باشی و من انقدر اینطوری؟ انصاف است که شما جماعتی را واله و سرگردان و عاجز از وصف خودتان کنید؟ یعنی حسرت یک "الحمدللهِ کما انت اهله" باید تا ابد بر دل ما بماند و ما هیچ وقت نتوانیم آنقدر که شما خوبید شکرتان کنیم؟ یعنی واقعا روا بُوَد که شما چنین بی حسااااااب دل ببری حضرتِ دل بر؟

مثلا بیا و بعضی وقت ها انقققققدر هم خوب نباش! ،گرچه خوب نبودن در ذات شما راه ندارد، در کل زبانمان را بسته اید، بنده دیگر حرفی ندارم،

جز اینکه خیلی آقایید،خیلی!

+ فَلَمْ أَرَ مَوْلًی کَرِیماً أَصْبَرَ عَلَی عَبْدٍ لَئِیمٍ مِنْکَ عَلَیَّ!

 پس من هییییچ مولای کریمی را بر بنده لئیمی صبورتر از تو بر خود ندیده ام!

سنجاق شود به:

#دعای_افتتاح_جان

یک نفر بخاطر مهربانی ام، یک نفر بخاطر نوشته هایم،یک نفر بخاطر ظرف شستن و هر از گاهی جارو کشیدنم،یک نفر بخاطر دلگرمی گرفتن از حرف هایم ،یک نفر بخاطر کتاب هایم،یک نفر به دلیل نامه نوشتنم، راستش اینجا هر کسی مرا به دلیلی دوست دارد که اگر آن دلیل نباشد یا دوست داشتنش پودر میشود و میرود هوا یا کم رنگ میشود، آن قدر که حدّ دوست داشتنش به سمت صفر میل میکند.

تو اما حسابت از همه جداست حضرتِ دل بر!

تو نه به نوشته هایم نیاز داری، نه به کتاب هایم، نه به مهربانی ام، نه به حرف هایم، نه به با هم بیرون رفتن و فلافل خوردنمان،نه به اینکه با هم چت کنیم، نه به این که اگر دلت از آدم ها گرفت بیایی برای من گریه کنی و من دلداری ات بدهم، نه به اینکه اگر فرشته ها کارشان را اشتباهی انجام دادن دق دلی اش را سر من خالی کنی، نه به "صباح الخیر ایها الخدا" گفتن هایم،نه به هیچ چیز دیگر.

تو مرا برای خودم دوست داری،از همان اولش که جز خوردن و خوابیدن و ونگ زدن کاری بلد نبودم،تا همین حالا که تقریبا همانم فقط یک کمی قد کشیده ام تو مرا دوست داشتی،اصلا انگار عاشقم بودی و حدِّ عاشق بودنت به سمت بی نهایت میل میکرد..

عاشقم بودی که حرف هایم را قبل از اینکه از دهانم بیرون بیاید میشنیدی، عاشقم بودی که وقتی هنوز بساط وبلاگ و کانال و اینستاگرام به پا نبود،کلام از قلمم روی دفترچه نیامده میخواندی، عاشقم بودی که استوری روزهایم را اول از همه میدیدی و reply هم میزدی، عاشقم بودی که میگفتی بیرون از خانه زلف نیفشانم و گوشِ نامحرمان را لیاقت آن نیست که مفت و مجانی صدای خنده ها و حرف ها و شعرهای مرا بشنوند، عاشقم بودی اگر گفتی فلان کار را بکن، عاشقم بودی اگر گفتی بهمان کار را نکن، و از این عشق چیزی به تو نمیرسید،همه چیز فقط و فقط و فقط بخاطرِ خودِ خودِ خودم بود و کاش این حرف ها را زودتر میفهمیدم حضرتِ دل بر، کاش..

+ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی تَحَبَّبَ إلَیَّ وَ هُوَ غَنِیٌّ عَنِّی!

سنجاق شود به:

#مناجات_عزیز_ابوحمزه

ما از آن بنده های خدا هستیم که دِلگرام مان را میگذاریم روی لست سین ریسنتلی و هر چقدر خدا پی ام میدهد یا صفحه اش را باز نمیکنیم یا سین میکنیم و جواب نمیدهیم

خدا اما همیشه آنلاین است

همیشه پیام هایش زود دو تا تیک میخورد

و زود هم جوابمان را میدهد

اصلا هم به رویمان نمی آورد که کجا بودیم این همه وقت و چرا هر چه پیام فرستاده است محل نگذاشته ایم و به کار خودمان ادامه داده ایم!

دلگرامش هم گزینه بلاک و ریپورت و حالت روح ندارد که هیچ، تازه گزینه ی "یبدّل السیئات بالحسنات" و "ستر القبیح" هم دارد، یعنی بدی هایمان را یا پاک میکند و از چشم دیگران میپوشاند یا تبدیلشان میکند به خوبی:)

کافی است صفحه اش را باز کنیم و برایش بنویسیم: سلام!