خوابم نمی‌برد. اشک هام گوله گوله می‌ریزد روی بالشت، گوشه متکا را گاز می‌گیرم که صدای گریه هایم بلند نشود و به این فکر میکنم که گندِ گناه هایم قرار است از کجایِ زندگی ام بالا بزند و دقیقا کجایش را به آتش بکشد؟
آه .. اللهم اغفر لی الذنوب التی تنزل النقم..
خدایا! من نه تنها تو بدبختی ها و غم ها و خستگی ها و دل‌گرفتگی هام کسی جز تو رو ندارم، بلکه تو شادی هامم کسی جز تو رو ندارم.
عزیزِ دل !
دخترم، وقتی که مخصوصِ نمازه رو صرفِ هر کاری غیر از نماز خوندن کنی بی برکت میشه. غذات بی برکت میشه، ظرف شستنت بی برکت میشه، تلفنت با دوستت بی برکت میشه، اگه خرید کنی یا جنست برات اونطور که باید کار نخواهد کارد، یا فروشنده بهت گرون میده ، یا یدفه خنگ میشی یچیزی میخری که اصلِ خریدش اسرافه.
کلا اینو به عنوان یه قاعده کلی بدون. برکت خیلی مهمه مامان جان!
با خودم می‌گویم میخواهی پاکم کنی، طیب و طاهر برای مهمان شدن به ماه ت! میخواهی تمامِ غفلت های این ایام را جبران کنی، بیندازی ام روی تخت و کاری کنی از گلو درد خوابم نبرد، که از این پهلو به آن پهلو نام تو را ببرم، که یاد و نامت باز پرتکرارترین فکر و ذکرم شود، میخواهی تب کنم تا بسوزد هر چه غیر از تو در جسم و جانم دل خوش کرده و پروار شده. میخواهی ذوب شوند، نباشد.
به خاطر همین هاست که از سرماخوردگیِ وسط گرما و ظل آفتاب پیدا شده ام راضی ام و از بابتش ممنون.
پ.ن: لکن لطفا این چیزها باعث نشود از مهمانی ات جا بمانم. و لطفا تر که با همین دست فرمان برو و اول پاکم کن و بعد خاکم.
همونقدر که دائما در کنار هم بودن زن و شوهر و به اصلاح "به هم چسبندگی" دائم و بی وقفه بده و ضرر داره، دوری زیاد هم بده. تا یه جایی دوری شوقِ وصال رو زیاد میکنه، اشتیاق آفرینه .. از یه جایی به بعد فرساینده، له کننده و کشنده ست. خیلی بده. بد . بد . بد.
پ.ن: مشخصه چقدر له شدم یا بیشتر توضیح بدم؟ :)
پ.ن۲: خدا وصال و فراق تون رو پر برکت قرار بده . نمیدونم چجوری ولی ان شاء الله . باید یه چاره ای بیندیشم برا خودم. اینطوری فقط حالم بده. باید غمش رو تبدیل کنم به یه چیز خوب .. پیشنهادی، کمکی، نظری دارین بگین لطفا. ممنون :)
یه عباراتی از دعاها و مناجات ها رو که قبلا فقط روخوانی میکردم ، بعد از ازدواج بیشتر درک میکنم. مثلا اون قسمت مناجات شعبانیه که میگه " الهی هب لی قلبا یدنیه منک شوقه. " یعنی خدایا به من دلی بده که برایت بال بال بزند. تشنه ی با تو بودن باشد، کنارت نبودن حالش را بد کند و دلش بخواهد نزدیکت شود، نزدیک و نزدیک و نزدیک تر!
پ.ن: بعضی وقتا به این فکر میکنم که وقتی دوست داشتن بندگان خدا و دوست داشته شدن از سمت اونها انقدر شیرینه، دوست داشتنِ خدا و دوست داشته شدن از سوی خدا دیگه چه مزه ای داره؟
خدایا شوق محبت و اطاعتت رو به ما بچشون! لایقش نیستم ولی از رحمتت از یه کوچولوشو هم به ما بچشون لطفا!
اگر اشتباه نکنم پیارسال بود، آمد توی زندگی ام، آمدنش کوتاه بود و عجیب. شخصیتش جداب بود، حرف هایش بیشتر شبیهِ داستان. در یک مدت خیلی خیلی کوتاه ، خیلی خیلی زیاد صمیمی شدیم. بدون رودربایستی باید بگویم فریفته شخصیت قوی و باهوش و مقدس و محکمی شده بودم که پیش چشمانم ساخته بود.
چند ماه گذشت و همه چیز رفت له سمت آشفتگی. حرف ها ضد و نقیض شد و رفتار ها عجیب و غریب. بعد از ماه مبارک هم تمام شد.
آن وقت ها هنوز درسمان به آسیب شناسی روانی و خواندن اختلالات نرسیده بود، هر چند اگر هم رسیده بود آن روز نمیتوانستم تشخیص دهم. اما وقتی همه چیز تمام شد و اختلال شخصیت مرزی را خواندم، دیدم که خط به خط رفتار هایش را میتوانم با دی اس ام ۵ تعبیر کنم. ناراحت شدم. بارها تلاش کردم ببرمش پیش روانشناس. با هر بهانه ای. نشد. رابطه مان آسیب زا شده بود. همه دروغ هایش برایم مثل روز روشن شده بود ولی به حکم رفاقت دلم نمیخواست به رویش بیاورم. اما او اصرار داشت هنوز مثلِ قبل صمیمی باشیم.التماس میکرد و دروغ های جدید میبافت و من هر چقدر تلاش میکردم نمیتوانستم صمیمیتم را روی چیزهایی که حقیقت نداشت بنا کنم و دامن بزنم به تلاش های اشتباهش برای حفظ کردن رابطه ها به شیوه اشتباه. دوستی مان که کمرنگ شد خودش رفت. بد هم رفت. به دوستی دورادور و دیدارهای اندک و توجه معمولی راضی نبود. بلاک کرد و رفت. بعد ها استادمان میگفت که حد وسط ندارند، یا رفیق شفیق ۲۴ ساعته میخواهند یا طرف اصلا نباید جلو چشمشان باشد.
چندماه بعد از گوشه و کنار خبر دروغ هایی که به دیگران درباره من گفته بود به گوشم رسید. اولش باور نمیکردم اما بعد ناراحت شدم. برای خودم نه ، برای خودش. همان ایام هم خودم در خیابان دیدمش. سرتا پایش با کسی که من میشناختم فرق داشت. سلام کردم، میخواست خودش را پنهان کند. نشد. یک حال و احوال کوتاه کردیم و گذشتم. و ناراحت تر شدم.
چند روز پیش خبرهای خیلی بدی از اوضاعش شنیدم، تا ۲۴ ساعت آشفته بودم. دعا میکردم هیچ کدام حقیقت نداشته باشد، یک دروغ مضحک و محض. اگر چه همه آنچه علمی که خوانده ام میگفت این رفتار در اختلال شخصیتی او بسیار قابل پیش بینی است. اما من دلم نمیخواست باور کنم. هر چه که باشد چند ماه دوستم بود. با دروغ ها و راست هایش دوستم بود.
دیروز روز روانشناس بود و به او فکر میکردم، به محیط های تربیتی پرچالش و آشفته ای که چنان سیستم تربیتی کودک را تحت فشار قرار می‌دهد که اینطور پکیده شوند. به اینکه چقدر احتمالِ اینکه آدم های دچار نقص و اختلال بخواهند درمان شوند کم است و درمانگر درست و حسابی چقدر کم پیدا می‌شود. حالا بیشتر از هر زمانی اهمیت پیشگیری را می‌فهمم، از همان مبدا. کانون پیشگیری یا ابتلاء از اکثر اختلالات: خانواده. و در گام های بعدی مدرسه.
دیروز بیشتر از گذشته روی تصمیم خودم مصمم شدم. اینکه اولویت زندگی ام باید مادری ام باشد، و همسری که اگر بلنگد ناخوداگاه مادری ام را هم می‌لنگاند.
و بعد.. معلم بودنم . معلم بودنم با خواندن، نوشتن، سر کلاس رفتن، سر کلاس نرفتن..
از اینکه تکلیفم با دنیا روشن تر شده است خوشحالم. دعا کنید خدا اگر مرا برای این اهداف خلق کرده است خودش راه را برایم هموار کند، و اگر انگیزه های خلقتم چیزی سوای این است نشانم بدهد.
پ.ن: :) الحمدلله ..
چرا نمی‌ذارید خودم برا زندگیم تصمیم بگیرم؟
پ.ن: مگه زندگی خودتون چشه؟
وقتی خوب بودن انقدر خوبه ، چه اصراریه که یدفه تصمیم میگیریم بد باشیم؟
جمله آخری که در گفتگوی نه چندان مسالمت آمیز من و مامان در باب خرید جهیزیه ایرانی بیان شد و کمر حقیر را شکست این بود که : دیگه شوهر ایرانی گرفتی برای حمایت بسه !
و خب! ما هیچ .. ما نگاه .. :| :| :|
معمولا مامان ها یجوری موقع بحث یجوری بی منطق میشن و فلسفه و عرفان و مذهب و دوران بچگی و شیردهی و نوزادی و سیاست و اقتصاد و همه چیز رو به هم ربط میدن که آدم فقط باید نگاهشون کنه! بعد خیلی ملایم بره ماچشون کنه. :)
ولی خیلی دوس دارم مامان بشم و بفهمم طی چه مکانیسمی که در کجای مغز اتفاق میفته این گونه استدلال ها و جملات و نتیجه گیری های جذاب تولید میشن؟! :))
پ.ن: از تجربیات جهاز خریدن هاتون بگین لطفا :) به خصوص محصولات ایرانی شون! ممنون :)