سه شنبه ۲۵ دی ۹۷
شاید دیگه لازم باشه یه اتاقک هایی در سطح شهر بذاریم که توش دوتا صندلی باشه که رو یکیش همیشه یه نفر با لبخند نشسته..
هر وقت نیاز داشتیم میرفتیم اونجا، شروع میکردیم حرف میزدیم، حرف میزدیم، حرف میزدیم، اون هم فقط میشنید و میگفت اوهوم! آره.. واقعا؟ درسته..
نه نصیحت میکرد، نه حرفای روانشناسانه تحویلمون میداد، نه چیزایی که میدونیم رو مثل همه مردم تو گوشمون میخوند، نه منبر میرفت نه هیچی!
فقط و فقط میشنیدمون!
گاهی تنها دوای درد آدما همینه که "بگن" و "شنیده بشن" .. نه چیز دیگه ای!
