شاگردم که بهم محبت پیدا کرده، یه حال و هوای عجیبی داره! زنگ تفریحا راه میره تو سالن، تنهایی، کتابای فاضل نظری که براش بردم میخونه، تو کلاس وقتی درس میدم که هیچ، وقتی دارم با یکی از بچه ها حرف میزنمم زیر چشمی نگاهم میکنه! چند بار گفته خانوم من میخوام نظرتونو درباره ی خودم بدونم! بعد درس من رو خوب میخونه تازگی ها! قشنگ انگار خودش رو میکشه که بیست بشه حتما :)
من به حال و هواش غبطه میخورم واقعا! همه مون میدونیم که ما به خودیِ خود چیزی نداریم که دیگران عاشقمون بشن، این خوبی هایِ وجودِ خداست که بعضی وقت ها خدا به واسطه ی وجود ما نشونِ آدماش میده! واقعا ما انقدر خوب نیستیم، خدا ما رو در نگاه آدما قشنگ میکنه ..
داشتم فکر میکردم کاش من مثلِ شاگردم میشدم برایِ خدا.. راه میرفتم ، کتابی که خدا بهم داده رو میخوندم، همش نگاهم به خدا بود، دلم میخواست نظر خدا رو نسبت به خودم بدونم، چیزایی که خدا میخواست رو قشنگ میخوندم که بیست بشم ..
خدایا ! میشه محبتت افتخار بده و در دل من هر روز بیشتر و بیشتر بشینه؟
پ.ن: ولی من خودم دوبار نسبت به دوتا از معلمامون انقدر محبت مند شدم :) بی‌تعارف حس خوبیه! و برای شاگرد قشنگ تر از معلمه! برای معلم استرس زاست بنظرم! مخصوصا اگه بی تجربه باشه مثلِ من!