من از بچگی که نه! ولی از نوجوانی ، یعنی دقیق دقیق بخوام بگم از دوم راهنمایی، دلم میخواست یه دختر داشته باشم که اسمش "هدا" باشه.. که وقتی میخوام صداش کنم بگم : هدا مامان! یا هدهدِ مامان :)
ولی الان احساس میکنم هدا نباید دختر بزرگم باشه، هدا باید دختر کوچولوی گوگولیم باشه، ته تغاری، موخرگوشی، لپ گلی که حتی وقتی پیرزن ۷۰ ساله شد بتونم بهش بگم : هدهدکم :))
دختر بزرگم بنظرم خیلی خانومه.. احتمالا یه اسم خیلی با وقار و سنگین هم داره، مثلا زینب، ریحانه ، عارفه .. همین الانم با احترام ازش یاد میکنم.. از این بچه های سنگین رنگین، متفکر، عالم، درونگرا، که خیلی حرفای کمرشکن میزنن! که مثلا من رد بدم میگه : مادرم سنگین باش.. چیه این کارا با این سنتون؟ :| ( الهی بگردم چقدر بهش سخت میگذره در زندگی با مادر خلش :) ) تهشم زن یه عالمی ، دانشمندی، نظریه پردازی چیزی میشه میره. البته میدونم به خاطر تربیت من اینطوری میشه ها.. چون دختر اوله و من خیلی با احتیاط بارش میارم ، هی با برنامه کتاب میدم بخونه، میریم جاهای فرهیخته، موزه، سینما، کتابفروشی، این کلاس و اون کلاس! :|
ولی سر هدا دیگه اینطوری نیستم، حوصله کتابخونه و اینا ندارم فک کنم، همش میریم شهربازی، تو خونه با متکا میزنیم تو سر و کله ی هم، با هم رو دیوارا نقاشی میکشیم، خیلی خل و ردی پیش میره قضیه! البته با تاکید بیشتر بر "انسانیت" .. هدی خیلی انسانه.. خیلی انسان درونش قویه.. خیلی با معرفته! حالا شاید قدر دختر بزرگه کتاب نخونده باشه و اطلاعاتش بالا نباشه ولی از اون با معرفت تره.. من حتی فکر میکنم ایمان قلبی هدا به خدا خیلی عمیق تره.. حتی اگر در ظاهر خیلی اهل مستحبات نباشه.
هدا همونه که هر جمعه گل نرگس میخره میاد سر قبرم میذاره و آروم اشک میریزه.. بر خلاف دختر بزرگه که ترجیح میده تو خونه بشینه و برام فاتحه و قرآن بخونه و پول بنزین و گل رو صرفه جویی کنه! و خب طبق دو دوتای چهارتای فکریش گل و سر قبر اومدن به درد من نمیخوره! ( بش بگید خیلی نامرده! من دلم میخواد بهم سر بزنه ! بی ادب! )
هیچی دیگه.. کاش هدام الان پیشم بود براش گریه میکردم و اون میذاشت گریه کنم و حتی نمیپرسید مامان چرا؟ کاش هدام الان اینجا بود .. کاش..
