مامان با هیجان صدایم میزند: بیا بیا بیا!
با نگرانی دوان دوان میروم بیرون، میبینم دوتایی خیره شده اند به تلوزیون، مامان میگوید: ما اینجا عقد کردیم، رو به روی همین کتابخانه.. ببین! همین حاج آقا.. عکس هم داریم رو به روی این کتابخانه ! ببین این آقاهه..
نفس راحتی میکشم و برای اینکه نزنم در ذوقشان نمیگویم که : ترسیدم! فکر کردم چی شده!
شروع کرده اند به مرور خاطرات.. حال و روزشان برایم عجیب است، اصلا نمیتوانم درک کنم چطور یک محبت میتواند انقدر عمق و دوام داشته باشد که بعد از بیست و چند سال هنوز هم با دیدن جایی که عقد کرده اند عروس خانم هول بشود.
هر چند به نظرم مامان و بابا آنقدر ها هم زوج ایده آل و موفقی نیستند اما همینش هم عجیب است، کلا عجیب است! از آن عجیب تر این پیرمرد ها و پیرزن هایی هستند که هنوز به هم عاشقانه نگاه میکنند، از آن عجیب تر تر مثلا مامانجون است که هر وقت زندگی سخت میشود یک دفعه آه میکشد و اسم باباجون خدابیامرز را صدا میکند. ( تا یک سال بعد از رفتن باباجون ، مامانجون تقریبا هر وقت تایم مناسبی پیدا میکرد میزد زیر گریه.. )
دارم به این فکر میکنم که عاقبت به خیر شدن یک مفهوم خیلی کلی است، آدم میتواند با یک همسر وحشی بداخلاق معتاد و دست بزن دار بی محبت هم عاقبت به خیر شود، چون با تحمل ظلم های همسرش آنقدر رشد کرده که عاقبتش به خیر شده است. چون برای مومن هیچ بن بستی وجود ندارد که بتواند مانع رشدش شود.
اما خدایا! لطفا عاقبت مرا طوری به خیر کن که دختر جوانم را در حال سکته کردن بکشانم پای تلوزیون و با لبخند بگویم: وای ببین :)))) ما هزار و هشتصد و چهل و نه سال پیش اینجا عقد کردیم ! :||||
پ.ن: دوم بهمن ماه پارسال، خوابی دیدم.. و آنقدر همه چیزش برایم غیر قابل باور و ناگهانی بود که وقتی نوشتمش کنارش هشتگ زدم #رویای_ناصادق! ولی صادق و ناصادق بودنش را خدا تعیین میکند ، نه ما..! ولی کلا " هذا شیء عجیب!"
ببخشید انقدر ازدواجی شد وبلاگ :| تقصیر من نیست که عاقد مامان بابارو امشب نشون داد خب :/ ولی خیلی بامزه بودن ! :)