تست ها را دانه دانه تیک میزنم، پاسخ نامه را میگیرد و نمره گذاری میکند، چند تا کاغذ از کنار دستش بر میدارد و نگاه می اندازد ، چند تا عدد روی کاغذ مینویسد و با تعجب نگاهشان میکند. سرش را می آورد بالا! میپرسد: مطمئنی صادقانه جواب دادی؟ سر تکان میدهم یعنی: بله! میگوید: یک بار دیگر جواب هایت را چک کن! چک میکنم و میگویم نمیخواهم چیزی را تغییر بدهم. میگوید از حد نرمال کمتری! یعنی آدم های نرمال سطح اضطرابشان باید بیشتر از این حرف ها باشد.. خنده ام میگیرد. میگویم همیشه بی خیالی هایم صدای دیگران را در می آورد! میگوید از قیافه ات هم معلوم است زیادی آرام و اعصاب خرد کنی! میگوید واقعا انقدر ریلکس بودن هم خوب نیست! میگویم شاید و ماجراهای رقم خورده ناشی از بی خیالی هایم را میشمارم. که به نظرم واقعا بد هم نیستند! حالا مثلا پنج دقیقه دیر تر به امتحان برسی یا بیستت بشود هجده! خب بشود..
گفت بیا تستت را برای خودت یادگاری نگه دار و سعی کن یک کمی فکر و خیالت را بیشتر کنی! برای خودت که هیچ اما برای دیگران مدل رفتاری ات میتواند آزاردهنده باشد.
تلاشی برای بیشتر شدن دغدغه و اضطرابم نکردم، این روزهای عجیب که میگذرد هم ظاهرم همان آرامِ اعصاب خردکنی ست که بود. شب ها اما حکایت دیگری دارد. تا اذان صبح دوبار از خواب میپرم و میبینم هنوز تا صبح زیادی راه است، زخمِ فکرهایم شب ها سر باز میکنند و میریزند توی خواب هایم! کابوس نیستند اما دوستشان ندارم! دیدنشان زجرم میدهد، نگرانم میکند، با تهوع از خواب میپرم و خدا را شکر میکنم که خواب بود و باز شک میکنم که شاید تمامی این بیست سال یک خوابِ طولانی ست و تلخی ها و شیرینی هایش تا قبل از اذان صبح محو خواهد شد، عجیب است توی خواب نمیتوانم خودم را آرام کنم، کاش میشد ضربان قلب آدم ها را وقت خواب دیدن گرفت، کاش میشد یک نفر وسط خواب دیدن به آدم بگوید همه اش الکی است! فیلم است! فکر کن آمدی سینما! کاش میشد توی خواب رفیق روانشناست را ببری تا همان جا تست اضطراب ت را بگیرد. آن وقت حتم دارم که میگوید اضطرابت از حد نرمال بیشتر است.. چقدر نا آرامی! چقدر اعصاب خرد کن :)
پ.ن: همین که یه روز تموم میشه خیلی خبر خوشحال کننده ایه! دنیارو میگم ..