در حدیث قدسی داریم : «الصوم لی و اَنَا اُجزی » بِه می فرمایـد :
روزه از آن مـن اسـت و خـودم هـم جـزایش هـستم.
چـون در هـیچ عبـادتی بـه ایـن انـدازه بنـده شـبیه خـدا نمـیشـود .
انـسان از طریـق روزه داری، ظهوری از غنای حق می گردد، همچنان که خداوند هیچ نیازی به غذا ندارد، روزه دار به نحـوی در حـد خـودش شـبیه چنـین حالتی می شـود .
اگـر حـدیث «اَنَـا اَجـزی بِـه » باشـد، یعنـی خـودم جزایش را می دهم، این هم مژدة بزرگی اسـت، یعنـی نتیجـة روزه و جزای روزه دار را به واسطه ها واگذار نمی کنم به واقع این هم مقـام کمی نیست، چون در هر صورت در ا ین حالت هـم کمـالات بـسیار متعالی را از خدا دریافت میکنید .
شما در روزه، کمی از گرایش بـه دنیـا منـصرف مـی شـوید و در نتیجه یک غنای مختصری نسبت به دنیا در شما پدیدار می شود و لذا به یک اعتبار صفتی از صفات علیای خداوند یعنی صـفت «غنـی » در قلب شما تجلّی می کند و نیاز تان به دنیا کم می شود و با خدا مـأنوس میگردید. یعنی اگر روزه دار همت خود را بلند کند و در طلب حـق باشد، نور حق در صفت غنی در قلبش می تابد و این یک نحوه قرب به حق است .
پس اگر از روزه، نور حق خواستید، همین را بـه شـما مـی دهنـد .
خودتان را آماده کنید و همـت خـود را بلنـد کنیـد تـا از روزه مقـام بگیرید، اصلاً طوری شود که مقامتان تغییر کند ..
روزه دریچه ای به عالم معنا| علی اصغر طاهر زاده| صفحه ۱۷ و ۱۸