پیله دَر

بعد از ازدواج دچار تغییرات خیلی بدی شدم که فقط امیدوارم موقت باشه..

افسرده.. عصبی .. و تنها! ازدواج منو گوشه‌گیر تر و تنها تر کرد.. مهمونی‌ها رو نمی‌رفتم از ترس مواجه شدن با این سوال که : شوهرت کجاست؟

و من زخم دلم باز می‌شد از اینکه نیست.. از اینکه کنار هم بودنمون چقدر سخته .. چقدر حرف و غر می‌شنوم سر هر تهران رفتن.. نمی‌رفتم که غمگین تر نشم ولی نرفتنم هم منو غمگین تر کرد.

دوستانم پنجشنبه‌ها با هم قرار می‌ذاشتن و من فقط پنجشنبه و جمعه ها رو برای کنار همسرم بودن داشتن.. کم کم از جمع‌های دوستی محو شدم.. حضور حضوری و مجازی‌م کمرنگ شد..

از خانواده‌م دلخور بودم و بیشتر رفتم تو خودم ..

غمم گوشه گیر ترم کرد و گوشه گیر بودنم غمگین تر.. و هی درونم پر از خشم شد و خشم و خشم..

حالا ناراحت و عصبانی‌ام و کم حرف ..نمی‌دونم سر کی باید داد بزنم؟ سر دنیا؟ سر ازدواج؟ سر باباها؟ سر خودم؟ امیدی به خوب شدن حالم هست؟ چطور باید تهی بشم از این احساسات بعد و دوباره خودم رو بسازم.. نمی‌دونم.. نمی‌دونم..

نمی‌دونم این حرف ها رو باید به کی بگم که نگه کولی بازی در نیار.. شلوغش نکن.. که بفهمه حالِ بدم رو .. که بهم بگه شرایط سختی داشتی.. خیلی سخت.. که سرزنشم نکنه..

پ.ن: توی این یک سال و شش ماه فقط یک ساعت و نیم بود که احساس کردم درک شدم. اون خم یک ساعت و نیمی که نشستم رو به روی صندلی مشاور و زار زدوم و گفتم و گفتم و گفتم.. و گفت حق داری که حالت بد باشه.. طبیعیه که غمگین و حساس و شکننده شده باشی .. من هنوز با حس خوب اون یک ساعت و نیم سر پام !

دوست دارم تلفن زنگ بزنه و اون خبرِ خوب از پشت امواج مخابراتی بیاد و پخش بشه تو سلول‌های وجودم،

اما تلفن صبوره و بی‌خیال و حالا حالا ها قصد به صدا در اومدن نداره..

یه دل گرفتگی عجیبی تو رگ هام جاریه که منشاءش رو نمیفهمم..

آرشیو اینجا رو که مرور می‌کنم دل گرفته تر از همیشه میشم. چقدر حالِ اینجا خوب بود. سبز بود و روحم رو جلا می‌داد.‌ توش از دعاها می‌نوشتم، برای امام‌ها، با امام رضا صحبت می‌کردم، با حضرت حجت، چقدر جون و حال داشتم برای زندگی! صبح‌ها زمین می‌خوردم و تا شب ایستاده می‌شدم .. 

الان فقط شدم ناله، تکثیرِ حالِ بد، دل‌گرفتگی، ابرازِ خشم، بالا آوردن در کاسه توالتِ زندگی.. بی‌ثمری..

چقدر زخمی ام.. چقدر فسرده.. چقدر بی‌طراوت.. چه پر اندوه.. چه شکننده.. چه تنها..

چرا باید ببخشم اون‌ها که من رو به این حال و روزِ بی سابقه انداختن؟

"مرگِ تدریجیِ یک رویا" منم.

ولی خانواده "میم" اینا به این خوشیِ کوچیک نیاز داشتن :) مثلِ یه کپسول آرامش‌بخشِ کوچیک باشه براشون شاید. خداروشکر.

بهش گفته بودم مشاور باهات حرف داره، گفته من باید ببینمش.. گفت خب هماهنگ کن یه نوبت.. روزی که ما می‌خواستیم نوبت نبود.. چیزی نگفتم، ببینم حواسش هست؟ حواسش هست که کسی می‌خواد درباره حالِ بدِ من و رابطه‌مون باهاش صحبت کنه؟ براش مهمه که دوباره بگه پس چی شد؟ چرا نوبت نگرفتی؟

سه هفته گذشت. چیزی نگفت. براش مهم بود؟

باباهایی که به بهانه رتبه خوبِ "میم" زنگ زدین و تو صحبتاتون به خودتون افتخار کردین که جلوی سر خونه زندگی رفتن ما رو گرفتین تا کنکور ارشدو بدیم؛

شما فقط اون رتبه رو دیدین و تو دلتون به خودتون آفرین گفتین، اشک‌ها و غصه‌های منو ندیدین، شوقی که تو دلم ذره ذره مرد رو ندیدین، سختی‌ها و اضطرابای منو ندیدین، ندیدین که من شرایطم تو خونه مون خوب نبود برا درس، ندیدین که آرامش نداشتم، ندیدین که چقدر کاسه صبرم روز به روز لبریزتر شد، ندیدین که افسرده شدم، ندیدین که بداخلاق شدم، ندیدین که حتی رابطه‌م با "میم" هم دچار مشکل شدم..

ندیدین.. و فقط چشمتون به یه عدد بود.. از تباه شدن اشتیاق و حالِ خوب یه نفر چی می‌فهمید؟ غیر از اعداد چی می‌بینید؟

درس خوندن میم ذره ای به سر خونه زندگی بودن یا نبودن ما ربط نداشت.. دیدید که نخوند.. ولی خوب شد.. اگه زیر یه سقف بودیم نه تنها حال روحی من این چنین از هم گسیخته نبود، رتبه‌م هم بهتر می‌شد.

شما فقط یک چیز رو می‌دیدین، به همون یک چیز اصرار می‌ورزیدید.. حتی ماه ها که کنکور عقب افتاد باز هم ندیدید.. بازهم رو حرفتون بودید..

اینو مینویسم که بگم سراسر وجودم از شما پر از خشمه و یه لکه سیاه نفرت که تا آخر عمر تو دلمه. تمام سعی‌م رو می‌کنم کمترین مواجهه دیداری رو باتون داشته باشم که از ضربه‌هایی که به روحم می‌زنید در امان باشم.

کاش یه روز بفهمید با من چه کردید.. با روزهای خوشِ ۲۱ و ۲۲ سالگیم ..

پنجشنبه ۱۳ شهریور

می‌نویسم که هیچ وقت یادم نره