مامانبزرگ من تو یکی از محله های معمولی یا حتی میشه گفت نبستا پایین شهر زندگی میکنن، با حقوق بازنشستگی معلمی بابابزرگ خدابیامرزم. یعنی نه جزو اغنیا هستن نه هیچ ثروت ذخیره ی هنگفتی دارن..
ولی یه منش خاصی دارن که بین فامیل های تنی و ناتنی، همسایه های قدیمی، همسایه های جدید، دوستا و آشناها و کلا هر کسی یه نیازی پیدا میکنه پا میشه میاد خونه مامانجون ، یا تلفنی بهش میگه..
مامانجون هم دست به کار میشن ، به بچه هاشون و حتی نوه هاشون میگن، زنگ میزنن به خواهر و برادرش که تهرانن، تو روضه، این ور و اون ور.. بالاخره یه طوری مشکل طرف رو حل میکنن، البته آبرومندانه..
نمیدونم تا حالا کرایه چند نفر رو جور کردن که صاحب خونه بیرونشون نکنه، لباس گرم برا چنتا بچه تهیه کردن تو سرما، پول دوا و درمون برا چند نفر جمع کردن و یه ثروت هنگفت معنوی برای خودشون اندوختن! :)
میخوام بگم خیّر بودن به پولدار بودن ربطی نداره، البته که ایشالا خودتون همیشه بی کران پول داشته باشید و زیاد زیاد کمک کنید.. ولی واسطه خیر بودن به این چیزا نیست، با چهار تا پیام، دو تا زنگ، چند دقیقه حرف زدن و .. میشه کارای بزرگ کرد.
ایشالا خدا ما رو با جان و مال و قلم و زمان و همه جوره جزو خیّر ها قرار بده ، به حق کریم و کریمه ی اهل بیت (علیهم السلام) ..