يكشنبه ۱۰ دی ۹۶
وقتی بابابزرگ فوت شد هیچ پیام تسلیتی خاطر من را تسلی نداد، هیچ کس برای تسلیت گفتن ذره ای خلاقیت از خودش به خرج نمیداد، دیالوگ ها تکراری بود و جماعت عزادار و جماعت شرکت کننده طوطی وار آنها را تکرار میکردند.
راستش من هم هیچ وقت در تسلیت گفتن آدم خوبی نبودم، همیشه به این فکر میکردم گیرم که بگویم " تسلیت عرض میکنم" او هم بگوید "زنده باشید، ممنون!" بعدش چه؟ مگر دردِ آن آدم کم میشود؟ مگر عزیزش بر میگردد؟ مگر با یک کلمه من قلب آن آدم عزادار تسلی میابد؟
"تسلیت عرض میکنم" جمله بی روح و کلیشه ای ست! اما نگفتن و سکوت هم ممکن است بی ادبی تلقی شود. نمیدانم چاره چیست اما کاش میشد یک جمله ی روح دارِ حال بهتر کنِ تسلی بخشِ جدید پیدا کرد..
+ با فاتحه ای، نذری، صلواتی، نشاندن لبخندی، عزیزانمان را دریابیم باشد که ما را دریابند روزگاری!