پیله دَر

یه مسائلی هست به ظاهر شخصیه ولی در باطن تنها چیزی که نیست شخصی بودنه، در واقع انقدر اثرات اجتماعیش زیاده که شخصی بودنش به چشم نمیاد.

 مثلا حجاب ..‌ از اصل حجاب بگیریم تا مدل حجاب تا حتی رنگِ چادر و روسری! کاملا اجتماعی هستند و اثر گذار بر دیگران. 

ازدواج و هر چه به ازدواج مربوط هست هم یه پدیده خیلی اجتماعیه .. اونم در مقیاس خیلی خیلی بزرگ و اثر گذاری خیلی خیلی زیاد

از نحوه آشنائی و  مراسم خواستگاری بگیرید تا مهریه، جشن ها، مراسم ها و دید و بازدیدها، حلقه، هدیه ها، ماشین عروس و داماد ، سفرهاشون و کلا همه چیش :) 

اعمال جایگزین دیگه هم نمیتونه از اثر اجتماعی مخرب بعضی از مراسم ها بکاهه! مثلا من اگه هزینه مراسم ازدواجم یک ملیارد بشه حتی اگه دو ملیارد هم به نیازمندان جامعه کمک کنم باز هم اثر اجتماعی منفی ای که ازدواج من روی قشر جوان و پدر و مادرهاشون داشته قابل جبران نیست.

خلاصه خدا کمک کنه حواسمون باشه ما در به ظاهر فردی ترین امورمون هم اثر اجتماعی خیلی سنگین و اسمی داریم و قطعا اگه حواسمون نباشه دودش تو چشم و چار خودمون میره.

این سکون و دوری و آرامش نیست که دوست داشتن ها رو پایدار میکنه، نحوه درستمواجهه ما با بالا و پایین ها و اتفاقات عجیب غریبه که عمق میبخشه به محبت ها!

خدایا! 

پای منو به جاهایی باز کن که خودت توش حضور پر رنگ تری داری و برات دوست داشتنی ترن!

ازت ممنونم :)

اهمیت برنامه ریزی بعد از ازدواج به صورت صدچندان مشخص میشه!

در این حد بهتون بگم که اگه نتونید برنامه ریزی کنید قشنگ زندگیتون میره تو هوا و نه میتونید از دنیای جدید تاهل لذت ببرید نه از دنیای قبلی!

قربونت برم خدا که از بس عسر و یسر زندگی رو در هم تنیده گذاشتی نمیتونیم بگیم الان در یک خوشی همراه با اندوه هستیم یا در یک اندوه همراه با خوشی!

هر وقت خواستید برای زن و شوهرا دعا کنید این رو هم حتما حتما قید کنید که خدا به همسرانگیشون برکت بده و محبت و حسن ظن بین‌شون رو روز افزون کنه!

یه ریزگردهایی داریم بسیار سمی و خطرناک و بیماری زا که چون نامرئی هستن کمتر کسی بهشون توجه می‌کنه! دقیقا وقت هایی که همممهههه چیز خیلی خوب و خوش و باب میله سر و کله شون پیدا میشه خیلی شیک و مجلسی و نفوذ میکنن و پدر انسان رو در میارن!

اسمشون هست: گردِ غفلت!

چون چاره نیست می‌روم و می‌گذارمت..

پ.ن: آقایِ رضا (ع) چقدر خوبید شما !

آوردی من را نشاندی پای این کتیبه ها که نشانم بدهی هر چه بود ، تو بودی.

نه ما، نه من ..

تا آخرش هم خودت باش.

حالا چهارمین روز است، حس آدمی را دارم که ناگهان یک طفل چهار روزه را امانت به دستانش می‌سپارند و می‌گویند بزرگش کن! و او میماند و یک دنیا استیصال که حالا با این امانت چه کنم؟ نکند غذایش را بیشتر یا کمتر از حد معمول بدهم؟ نکند لباس هایش را کم یا زیاد تنش کنم؟ نکند ریتم خوابش را به هم بزنم؟ نکند از دستم بیفتد و چیزی اش بشود؟ نکند به لطلفت محض و زیبای جسم و روحش خط و خش بیندازم؟

هر روز را که به شب میرسانم نگاه میکنم به طفل کوچک رابطه مان که دارد ذره ذره بزرگ میشود و حالش آنطور که من میبینم خوب است و همه اینها را از لطف بی حد و اندازه خدا دارم! مگر نه من کجا و توانِ نگاه داشتنِ این طفلِ ظریف؟

خدایا! من که بلد نیستم .. تو کمک کن سالم نگهش دارم.. طفل دوست داشتنی ای ست. کمک کن درست و تو پسندانه بزرگش کنیم.