چهارشنبه ۱۸ ارديبهشت ۹۸
یه دوستی دارم سال کنکور یه ازدواج کرد که بیشتر به تشویق خانواده ش بود و خب سال بعدش هم جدا شد. نه تو حرفاش، نه تو شبکه های اجتماعیش، نه پیامرسان هاش نه چشم هاش خبری از عشق نبود.
امسال دوباره ازدواج کرد. هم قبل از ازدواج خودم کلی درباره اینکه "باید دوست داشته باشی طرفت رو" نصیحتم کرد، هم قبل ازدواج خودش یکمی ازم سوال پرسید.
و خب حالا من دوست داشتن رو میبینم از پشت چشماش میبینم، از بیو تلگرام و اینستاش و مطمئنم وقتی ببینمش در چشم هاش :)
زیاد اهل ابراز علاقه های مجازی نیستم، از دستم شاید در بره ولی اهلش نیستم، اما با دیدن شعرا و پروفایلای عاشقانه طوری که دوستم میذازه ذوق میکنم.
بنظر من هر قلبی سزاوار این هست که یک بار در عمرش دوست داشتنِ خالص و گرم و عمیق و خداپسندانه رو تجربه کنه.. و چشیدنش رو آرزو میکنم برای همه آدم هایی که دوستشون دارم.
