درک این نکته برای ما از نونِ شب واجب تره که بدونیم ما فقط یه قسمتی از زندگی آدم های اطرافمون هستیم. از یه راننده تاکسی یا یه رهگذر گرفته تا کسی که قراره بیشتر عمرمون رو باش زندگی کنیم ، مثلا همسرمون!
هر کدوم از این اطرافیان نازنین ما به غیر از نسبتی که با ما دارند پیش از ما هم نسبت ها و وظایفی داشتند و بعد از ما هم نسبت ها و وظایفی خواهند داشت و همه فکر و ذکر و هم و غم شون ما نیستیم و وقتشون کاااملا برای ما نیست!
پس _به قول استاد ادیب_ مثل کریستف کلمب نباشیم که تا به یه جایی میرسیم فکر کنیم خودمون کشفش کردیم و از اول هم برای خودمون بوده و تا آخر هم برای خودمونه و آدم های قبلی اونجا هم انگار نه انگار! :)
انسان آزاده و مستقل آفریده شده تا بتونه از پس مسئولیت های فردی و اجتماعیش بر بیاد! آدم ها رو به هیچ بهانه ای تو زندان خودمون محبوس و محدود نکنیم!
ان شاء الله..
