پشتِ پرچینِ سکوت

آدم ها تو روابط عاطفی‌ یا دوستانه یا خانوادگی شون گاهی به مرحله ی "به تو حاصلی ندارد، غمِ روزگار گفتن" میرسن!

این مرحله، مرحله ایه که آدم ها نگفتنِ اتفاقات روزمره، ناراحتی ها، فکر های منفی، دردها، غرغر ها و هر گونه شکوه و شکایت جسمی و روحی به طرفِ مقابلشون رو به گفتن ترجیح میدن!

که این خیلی مرحله ی بدیه، و میشه گفت اگه به دادش نرسیم فاتحه ی اون رابطه رو باید همونجا خوند. فلذا قدرِ دعواها و غرغر ها و ابراز ناراحتی های دوستاتون ، همسرتون و خانواده تون رو بدونید .. این یعنی اون آدما هنوز ترجیح میدن شما جزو کسانی باشید که به دادشون میرسه و مشکلشون رو حل میکنه .


پ.ن: به چشمِ تئوری پردازی های شب امتحانی نگاهش کنید نه چیزِ دیگه ! :)

میگم بد نباشه من هی تند تند کامنت میذارم؟! :)
اینجا برام حس یه کلبه‌ی دنج و آروم وسط یه جنگل پر از دار و درخت داره! :)

وای نه! 

این چه حرفیه ..
خیلی خوشحال میشم واقعا!
منور میکنید کلبه حقیرانه منو!

همیشه دوس داشتم یه کلبه چوبی داشته باشم :) حالا یا درختی یا زمینی..

چه خوب که همچین حسی به اینجا دارید..

یعنی منم هی کامنت میزارم باید احساس کنم بد شده؟ یا باید حس کنم تو کلبه‌ی چوبی اومدم مهمونی؟
اما من حس میکنم وسط زندگیم یه لحظه‌های آرامش هست که وقتی اینجا هستم بیشتر نمود پیدا می‌کنه...
شایدم چون تو کلبه‌ام اینجوریه داغم حالیم نیست؟🤔

نه بابا.. بد کدومه؟ :)

کلی از ذوقِ وبلاگ به همین کامنتاشه..

و چقدر پیله در خوشبخته که شما همچین حس هایی دارین بهش!

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
لا اله الّا انت
سبحانک
انّی کنت من الظالمین
طراح قالب : عرفـــ ـــان قدرت گرفته از بلاگ بیان