یبار تو یه جلسه ای ، استاد میگفتن که مسئولیت پذیری فقط مسئولیت خورد و خوراک و پوشاک و سلامت نیست؛
مرد باید نسبت به احساساتِ همسرش هم مسئولیت پذیر باشه، اگه میدونه از یه چیزی ناراحت میشه، نگه " به درک که ناراحت میشه" " خب ناراحت بشه که بشه.." .
باید مراقب بشه که ناراحت نشه! اگه ناراحت شد جبرانش کنه، یا مسئله رو براش حل کنه که ناراحت نمونه..
از جلوگیری از ناراحتی گذشته، سعی در خوشحال کردنش هم داشته باشه! :)
بعد من فکر میکردم که چقدر سخت و کمیاب و غیر ممکن! کدوم مردی حال داره؟ کدوم مردی انقدر حساس و مسئولیت پذیر رو این قضیه پیدا میشه که حس مثبت و منفی درون دل خانومش هم براش مهم باشه؟
الان فکر میکنم که ممکنه.. سخته .. ولی ممکنه! و اصلا باید اینگونه باشد! مگر نه زن نابود فرسوده و داغون و سرد و بی امید و انگیزه میشه کم کم!
پ.ن: البته نه تنها وظیفه ی مرده، بلکه وظیفه ی زن هم هست. و همینه که باعث رشد میشه تو ازدواج! و جالبه که این قانون فقط برای چیزای منطقی صدق نمیکنه! مثلا خانومتون از "دروغ " بدش میاد و ناراحتش میکنه! خب اینکه عادیه مرد باید خودش رو اصلاح کنه و دروغ نگه! ولی یه وقتی هست زن از چیز غیر طبیعی که در حالت عادی بد نیستن ناراحت میشه! مثلا میگه : خوشم نمیاد بیشتر از ماهی یک بار مادرت رو ببینیم چون که فلان!
خب حالا مرد باید چکار کنه؟ مادرش رو که باید ببینه، خانومش هم نباید ناراحت بشه..
در جریان همین مدارا ها و رعایت ها و حل مسئله ها و مبارزه با نفس هاست که آدم رشد میکنه! چیزی که در تجرد آدم کمتر باش رو به رو میشه و آسوده تره ، به عبارتی : هر کاری دلش خواست میکنه :)
خدایا! مسئولیت پذیری و رشدمون رو زیاد کن! چه در تجرد چه در تاهل اگر روزی در مسیرش قرار گرفتیم. همین. الهی آمین!