من معتقدم ما بخش اعظمی از احساساتمون رو انتخاب میکنیم، اینکه شاد باشیم یا غمگین یا دلمرده یا از زندگی سیر یا عاشق یا متنفر!
ما به خودمون اجازه میدیم که این اتفاق در ما شکل بگیره یا نه.. مثلِ یه گوله برفی که میتونیم از بالای کوه قل ش بدیم پایین یا نه.. اگر چه وقتی قل ش دادیم پایین احتمالا دیگه کنترل کردنش خیلی سخت باشه.. اما اولش دستِ خودمونه واقعا!
برای من که اکثرا همین بوده! :) یعنی حتی خودم به خودم اجازه میدادم که سر قضیه ای ناراحت یا بدحال یا دلمرده و داغون باشم! واقعا خودم باعث میشدم این احساسم تقویت بشه.. با حرف زدن در موردش، زیاد فکر کردن بهش، موسیقی های با فاز ناراحتی گوش دادن یا حتی شعرهای خیلی غمگین..
البته تو تعمیم دادن این حالت به دیگران شک دارم هنوز! چون من همیشه تو خودشناسی و درک واضح و روشن احساسات خودم نمره ی برتر رو میگیرم نمیدونم برای بقیه هم این قانون صدق میکنه یا نه..
پ.ن: تو آزمون هوش چند وجهی گاردنر .. هوش درون فردی م بیشترین نمره رو گرفت، هوش درون فردی یعنی اینکه آدم بتونه دقیقا خودش و احساسات و انگیزه ها و اهداف و آرمان هاش رو بشناسه، قوت و ضعف خودش رو بدونه، بتونه خودش رو تحلیل کنه و این مدل چیزا.. بعدشم هوش میان فردی م بالا بود فکر کنم، بعدم هوش کلامی، بعدم هوش بصری و طبیعت گرایی..
هوش جنبشی م هم از همه کمتر بود! هوش جنبشی یعنی ورزش و توانایی کارهای فنی_حرفه ای مثل نجاری و بنایی و اینا! ( جا داره اعتراف کنم در تمام طول تاریخ تحصیلم زنگ ورزش برام شکنجه ترین زنگ بود! الانم واحد ورزش و تربیت بدنی! :| )
پ.ن ای بر پی‌نوشت: دارم برای بچه های نهمم دنبال چنتا تست خوب میگردم که تو انتخاب رشته و خودشناسی کمکشون کنه.. چون خیلی درباره ش نگرانن و ازم میپرسن! خودمم دارم تستارو میزنم .. جالبه که نتایج تست رو قبل از اینکه نتیجه رو بگه میدونم.. مثلا خودم میدونستم تو گاردنر کدوم نمره هام بالا میشه و کدوم پایین ! :/
* شعر عنوان از فاضل نظری ه. فک کنم ایشونم هوش درون نگری‌شون خوب بوده!
