سندرمِ "وای! درسم چقدر عقبه" چیست و چرا؟
این سندرم در معلمانی مشاهده میشود که حجم مطالب درسی شان زیاد و ساعت در اختیارشان کم است، این عزیزان هر چقدر هم که طرح درسشان را با بودجه بندی چک میکنند و مطمئن میشوند عقب نیستند و میرسند باز هم توهم عقب بودن دارند.
از علائم این سندرم میتوان به اعصاب خوردی، اضطراب، کوفت کردن جلسات به خود و بچه ها و خودخوری اشاره کرد.
لازم به ذکر است که مشاهده یک جلسه تعطیل در تقویم کاری میتواند کار این عزیزان را تا مرز بستری شدن در بیمارستان روانی پیش ببرد.
چاره چیست؟ اینکه از بودجه بندی جلو بیفتند که دیگر استرس عقب بودن نداشته باشند.
پ.ن: در واقع درسم عقب نیست، ولی جلو هم نیست، اما من همش فکر میکنم عقبم :( یعنی واقعا یه ذره عقب هستم قطعا! در حد یه جلسه ..
چون ساعت ادبیات خیلی کمه و حجمش خیلی زیاد... و آبان هم با سرعت دیوانه واری داره میگذره.
روم سیاه .. اصلا دوست ندارم! منو ببخش فدات بشم، درسِ محبوبم! قشنگم، معشوقه ی من!
ولی مجبورم چند جلسه از کلاست بگیرم و ادبیات رو بندازم جلو یکم :/
نگارش خیلی خوبه! آدم همش میرسه :) آدم همش جلوعه! هر ترم چهارتا درس داریم. الان من درس دومم تموم شد! بعد قشنگ هر ادا و اصولی بخوایم اجرا میکنیم، رمان نویسی، فیلمنامه نویسی، نامه نویسی، حکایت نویسی، سفرنامه نویسی! هر چی میخوایم میگیم بازم وقت داریم.
به نظرم آموزش و پرورش باید تو همه درسا دست معلم رو انقدر باز بذاره.. خدا خیرشون بده به خاطر نگارش ولی :)