با شخصیت یکی از بچه ها مشکل دارم، خیلی خیلی مشکل دارم، به قدری که اگه معلمش نبودم از دایره ارتباطیم حذفش میکردم؛
حق به جانبه.. همیشه ی خدا و در هر شرایطی خودش رو محق میدونه، مثلا این حق رو به خودش میده که وسط درس دادن من بی ربط ترین سوال هارو بپرسه و من باید جواب بدم! مثلا امروز پای تخته داشتم درس نگارش رو مینوشتم و توضیح میدادم، اومد یه لغت از فارسی پرسید :/ خب چرا نباید بفهمه بچه ها الان دارن درس رو گوش میدن و نباید وسط درس دادن من از جاش بلند شه بیاد پای تخته و بگه معنی اینو بگو!
روحیه حق به جانبی ش یه طرف.. از اون بدتر، لحنِ آمرانه ش.. فکر کنم در عالم ارتباط با یه آدم هیچ چیزی به اندازه لحنِ آمرانه من رو منزجر نمیکنه! یعنی بارها پیش اومده بچه ها بهم فحش دادن و من یا خودمو زدم به تغافل یا بهشون یه طوری نگاه کردم بفهمن جلوی من نباید بهم فحش بدن! ولی حالم رو بد و روحم رو خراشیده نکرده این کارشون ولی این واقعا عصبانیم میکنه، بهم برمیخوره و سعی میکنم اصلا دور و بر آدمی که با لحن آمرانه با دیگران حرف میزنه نرم، خیلی شیک و مجلسی حذفش میکنم از زندگیم! هر چند که شاکی میشه..
امروز زنگ کافه کتاب یکی از بچه ها اومد کتاب معرفی کرد، بلافاصله این شاگردم گفت: بعدش میدی من بخونما!
از صبح خیلی تحملش کرده بودم... بعد میخواستم یه طور غیر مستقیم باش حرف بزنم در این مورد که" مردم نوکر تو نیستن عزیز دلم و دارن بهت لطف میکنن .. بفهم اینو! " دیگه نتونستم صبر کنم تا غیر مستقیم بگم ! و خب این ضعفِ من بود که نتونستم بعدا سر صبر بگم.. گفتم: فکر نمیکنی یکم لحنت آمرانه ست؟ گفت: چیه؟ گفتم : آمرانه! امر کننده! با فعل امر با دوستات حرف میزنی! گفت: خب دوستامن دیگه.. با فعل امر باشون حرف میزنم.. خیلیم خوبه! گفتم: ینی دوس داری دوستاتم با فعل امر بات حرف بزنن؟ خوبه؟ مشکلی نداری؟ یکم ساکت شد بعد گفت: خب حرف بزنن!
خب امیدوارم گندِ تربیتی نزده باشم از فردا بدتر شه.. دلم میخواست عصبانیتم رو یجایی بنویسم خالی بشه و در آخر خوبه که بگم پذیرش و دوست داشتنش مسئله و معضلِ این روزامه :/