ما همدیگه رو عمیقا دوست داریم. این یه حقیقته.. چون اگر دوست نداشتیم این چند وقت که عمو درگیر این مشکل شد انقدر ولوله نمی افتاد توی خانواده، انقدر به جنب و جوش نمی افتادیم، برای هم تلاش نمیکردیم، انقدر دور هم جمع نمیشدیم که بهشون سر بزنیم، انقدر همه دست به کار نمیشدن برای پیدا کردن دکتر خوب..
حتی اگه هم رو دوست نداشتیم الان که عمو تو اتاق عمله همه مشغول دعا و قرآن نبودیم.
ما همدیگه رو عمیقا دوست داریم و این دوست داشتن همیشه خودش رو تو بحران ها و سختی های زندگیمون نشون داده... ولی کاش بدون اینکه هیچ بحرانی میبود هم انقدر بهم نزدیک بودیم..کاش محبت عمیق مون رو بی بهانه بهم ابراز کنیم.. در اوج سلامتی و خوش خوشانِ زندگی.. هنر اینه..
پ.ن: خدا عزیزترین و باوفاترین عموی من رو خوب کنه، به حق عزیزترین و باوفاترین عموی دنیا.. و همه مریض های دنیا رو.. ان شاء الله