امروز هم که بیدار شدم نگاه انداختم به حال دلم، دوباره خوب نبود، توقع داشتم بعد از عرفه خوب باشم، دیدم که نه.. مثل جهادی که توقع داشتم بعدش خوب باشم، که بازهم نبودم.
گفتم خودت باید به داد خودت برسی! و صبحانه نخورده شروع کردم به شستن ظرف ها که خوشحالی مادرم را ببینم که با خوشحالی اش حالم خوب شود، مثل همیشه که در آشپزخانه فکر هایم را منظم میکنم به این فکر کردم که نباید از هیچ کس توقع داشته باشم بیاید حالم را عوض کند، حتی نباید توقع داشته باشم حالم را بپرسند، اما نتوانسم به این فکر نکنم که هر بار حال بد دوستان و اطرافیانم را میدیدم سعی میکردم هر طوری که از دستم بر می آید حالشان را عوض کنم. با یک پیامک، با یک نامه، یک گلدان، یک بیرون رفتن، یا حتی رویکرد های من در آوردی ام که شاید هیچ وقت هم جواب نمیداد. من هیچ وقت وقت خوبی کردن ها فکر نکردم که یک روز جبران میکنند، فکر کردم که من در برابر حال آدم ها مسئولم، مسئولم که نگذارم انقدر بد بمانند، فکر کردم که انسان نیستم اگر حال بد کسی را ببینم و دست روی دست بگذارم.. اما دلم میخواست این را به دیگران هم یاد بدهم.. دلم میخواست این احساس مسئولیت را در وجودشان نهادینه کنم.. شاید روش من اشتباه بوده، شاید آن ها دارند حال آدم های دیگری را خوب میکنند، شاید فکر میکنند من هیچ وقت نباید حالم بد باشد و اصلا خدا مرا به شکل آدمی آفریده که حالش همیشه خوب است پس باید خوبی کند. :)
فکرهایم تمام نشده بود که دیدم دارم آخرین قابلمه را آب میکشم ، بعد به خودم یادآوری کردم که این هفته باید با یک گلدان بروم خانه فلانی بلکه یک کمی حالش را خوب کنم..
+ به قانون چراغ قوه معتقد بودم و هستم.. که میگه اگه میخواید دنیاتون روشن بشه، باید چراغ قوه رو بگیرید رو به رو ، نه اینکه نور رو بندازید تو چشم های خودتون که کور بشید .. و احسن کما احسن الله علیک..
++ بعضی وقتا به سرم میزنه که برم.. که نباشم، یه مدت خیلی طولانی ببینم کسی هست که بیاد بگه: کجایی؟ بیا.. باش.. نرو.. بعد میبینم یکی دو نفر هستن که یه وضع وخیمی دارن که نمیتونم الان تنهاشون بذارم! و خداروشکر همیشه یکی دو_تا وخیم داریم .. D:
پ.ن: یه روز یاد میگیریم.. یه روز یاد میگیرن..
